Zombie Survival 2 [ZAWIESZONE]

-3- "Chłopak z gitarą byłby dla mnie parą"

Wtorek, 9 lipca, godz. 16:30, popołudnie 

Właśnie wróciłem do domu ze swojej pracy. Wraz z Angelo mieliśmy dziś kolejne urwanie głowy. Zdaje się jakby część mieszkańców wyspy od pewnego czasu przygotowywała się na wojnę. Jestem zmęczony, jedyne na co mam siłę, to wygodne ułożenie się w fotelu i pójście spać. Najpewniej zrobiłbym to, ale przypomniałem sobie że Paulina niedługo wraca z pracy, więc przygotuję dla niej posiłek. W lodówce nie mam co prawda nic wykwintnego, ale postaram się upichcić coś smacznego.

W czasie przygotowywania obiadu włączyłem sobie jeszcze muzykę. Lubię ciężkie brzmienia, lecz od pewnego czasu zastąpiłem je łagodniejszą muzyką. Sam gram na gitarze i od czasu do czasu coś zagram, a nawet zaśpiewam.

Nagle moje kulinarne rewolucje przerwał dzwonek do drzwi

-To pewnie Paulina. - oznajmiłem i poszedłem do drzwi.

Podszedłem niemal tanecznym krokiem do drzwi i byłem gotów przywitać objęciem moją dziewczynę. Niestety, było to dosyć chłodne przywitanie.

-Hej Kochanie. - powiedziałem szczęśliwy.

-Cześć... - odpowiedziała chłodno Paulina.

Miała spuszczoną głowę, jej oczy były jakby nieobecne. Miała włosy w lekkim nieładzie i momentalnie rzuciła się w stronę sofy w salonie.

-Coś się stało? - zapytałem przejęty.

-Tak. - odpowiedziała krótko.

-A powiesz mi o co chodzi?

-Tak, ale nie teraz. Jestem zmęczona i do tego głodna. 

-Przyszłaś w odpowiedniej chwili. Zaraz skończę gotować. Mam nadzieję, że będzie Ci smakować. - powiedziałem.

Przejęty samopoczuciem mojej dziewczyny, szybko wróciłem do kuchni aby dokończyć obiad. Przygotowałem kurczaka z warzywami. Nałożyłem porcje na talerz, a następnie ruszyłem w kierunku salonu, aby podać jedzenie dla Pauliny. Usiedliśmy przy stole i zaczęliśmy jeść. Paulina nie była zbyt rozmowna, więc po chwili milczenia, postanowiłem zapytać ją o jej złe samopoczucie.

-Tooo, powiesz mi co się stało? - zapytałem.

-Eh, nie mam teraz nastroju. Alanek, chce zjeść obiad w spokoju. Jak skończę, to pójdę się wykąpać. Jak poczuję się lepiej, to opowiem Ci jak było.

Złapałem rękę Pauliny.

-Proszę. Powiedz mi, martwię się o Ciebie. - powiedziałem przejęty.

-Nie rozumiesz, że teraz nie chcę? Daj spokój, jak powiem, to powiem. Teraz nie chcę się dzielić tym.

Paulina wstała od stołu z lekkim poirytowaniem. Zjadła większość obiadu i poszła do łazienki. Zamknęła za sobą drzwi, a ja siedziałem przy stole zakłopotany.

-Ciekawe co się stało. Musiało być poważne skoro tak reaguje.

Wstałem od stołu i zacząłem sprzątać po obiedzie. Nie do końca tak wyobrażałem sobie to popołudnie. Minęło może dwadzieścia, trzydzieści minut. Właśnie skończyłem sprzątać, gdy momentalnie usłyszałem wołanie z drugiego pokoju.

-Alan! - krzyczy Paulina.

-Już biegnę! - powiedziałem i rzuciłem się biegiem do sypialni.

Zobaczyłem Paulinę stojącą w szlafroku tuż obok szafy. Ewidentnie była ze mnie niezadowolona.

-Co się stało? - pytam.

-Pamiętasz o co Cię wczoraj prosiłam? - pyta Paulina.

Po dłuższym zastanowieniu wydusiłem: