ორი ადამიანი ისევ შეხვდა ერთმანეთს , ორი მონათესავე სული , წვიმის წვეთები მათ სახეზე ეცემა , ერთ-ერთ მათგანს არანაირი ემოცია დარჩა გარდა სინანულისა , რომელიც მის წინ მდგომი ადამიანის დაბრუნებამ გამოიწვია , მან აქამდეც კი არ იცოდა თუ სინანული მაინც შეეძლო , მაღალი შავთმიანი ბიჭი მის წინ მდგომ დაბალ ქერა თმიანი უყურებს ... მის თვალებში მონატრება იკითხება ... წლების მანძილზე იგი კვლავ შეხვდა ადამიანს რომელიც ოდესღაც , არა რატო ოდესღაც ? ახლაც , სიცოცხლეზე მეტად უყვარს ...
-მენატრებოდითქო, რომ გითხრა დაიჯერებ?
-რატომაც არა..
-შეცვლილი ხარ!
-მართლა? როგორ?
- წლების წინ მხოლოდ თვალები იყავი, ახლა კი ყველაფერი ხარ თვალების გარდა...
-ახლა თვალებს მუქი სათვალის უკან ვმალავ
დიახ ეს ასეა , მისი თაფლისფერი თვალები ახლა მუქი ... უფრო ბნელი სათვალის მიღმა არის დამალული ...
-წლების წინ მხოლოდ სიყვარული შეგეძლო, ახლა კი ყველაფერი შეგიძლია სიყვარულის გარდა...
-სიყვარული? სასაცილოა!
მისი ის მხარე რომელსაც სიყვარული შეეძლო ბნელი ოთახის , კიდევ უფრო ბნელ კუთხეში ზის მოკუნტული , საკუთარ თავს ჩახუტებული , და მას სძინავს , იმდენად ღრმად სძინავს რომ შეიძლება აღარც კი გაიღვიძოს .
-წლების წინ მხოლოდ ოცნებები გქონდა, ახლა კი ბევრი რამ გაქვს, მაგრამ ოცნებები აღარ...
- მაშინ ღრუბლებში დავფრინავდი ახლა კი მიწაზე ვდგავარ.. მიწაზე კი გეგმების ქონა უფრო ამართლებს, ვიდრე ოცნებების
-ნუთუ არაფერი შემოგრჩა იმ ადამიანისგან მე, რომ ვიცნობდი
-არ ვიცი, შენ რომელს მიცნობდი
-ქალაქის ქუჩებში სეირნობა და წვიმა, რომ უყვარდა იმას
-აღარ მიყვარს !
YOU ARE READING
why are you leaving me ? 🥺
Short Story- სიკვდილს წლები კი არა წამი სჭირდება -როდის დადგა შენთან ეგ წამი? -მაშინ!