XVI
SARI-SARING emosyon ang nararamdaman ni Jake. Tila bombang sumabog ang napakalaking rebelasyon sa buong buhay niya.
He has a child! And for Pete's sake, nasa bingit ito ng kamatayan!
He closed his fist, and looked at his side. Nakita niya si Bridgette na nakasandal sa upuan, kasalukuyan silang nasa flight ngayon papunta sa US.
Nakaramdam siya ng galit sa babaeng katabi niya ngayon. Kaya pala ganun na lang ang pag-iwas nito sa kanya nung magkita sila.
He clenched his teeth. He shook his head and closed his eyes.
Kailangan niyang kumalma. He heaved a heavy sigh.
Ano kaya ang itsura ng anak niya? Kamukha niya kaya?
Excitement arose from his chest, pero may kaakibat iyong kaba. His child is in critical state!
Damn!
Kapag may nangyaring masama talaga sa anak niya ay sisisihin niya si Bridgette at kailanman ay hindi niya ito patatawarin. He will assure her that he will make her suffer.
"I'm sorry..." it is beyond whisper, pero umabot sa pandinig niya. Lumingon siya sa katabi niya, nakita niya itong nakapikit.
Napatitig siya rito, she looks very tired. Tila ito hapong-hapo, walang lakas at tila kulang na kulang sa tulog dahil nangingitim ang ibaba ng kaniyang mga mata. Namumutla rin ito.
Pero hindi siya dapat maawa rito!
He smirked. "You're sorry huh?" he asked on a mocking tone. "Nagpapatawa ka ba? Sa tingin mo mapapawi ng sorry mo ang lahat?" napakuyom siya ng kaniyang kamao.
She didn't answer, nakapikit lang ito at may nakita siyang luhang tumulo mula sa nakasaradong mga mata nito. She bit her lip.
"So feeling mo madadala mo ako dyan sa pag-iyak iyak mo ha?" he know he is being harsh. But hell, she deserve it!
"I guess wala ka talagang balak na ipaalam sa akin ang tungkol sa anak natin. Funny right? Na kung hindi pa siya naratay sa karamdaman hindi mo pa ako pupuntahan."
Her tears is streaming now on her face, hindi nito inabala ang sariling pahirin iyon. He started to heard her sobs, but he doesn't care.
"Kaya hindi na nakapagtataka na iniwan ka ni Philip---"
BIGLANG napamulat ng mata si Bridgette, kahit hilam dahil sa mga luha ay she managed to speak.
"Wala kang karapatan na sabihin yan!" she answered in an angry tone. Napahikbi siya. "Wala kang alam! Wala kang alam sa pinagdaanan ko! Oo, alam kong mali ako dahil tinago ko sayo ang tungkol kay Zion, pero wala kang karapatang husgahan ako!"
Walang-wala itong karapatan! Nakita niyang biglang dumilim ang mukha nito, nakita niya kung paano nag-igting ang mga ngipin nito sa galit, pero wala siyang pakialam.
Wala siya sa lugar ko! Hindi niya alam yung pakiramdam! Hindi niya alam kung paano ko inisip ang kapakanan ng anak ko para lang magkaroon ng ama ang anak ko.
"Bakit ha?" pinunasan niya ang kaniyang luha sa magkabilang pisngi at tumitig dito. Sinalubong niya ang nag-aapoy nitong mga mata. Nakakatakot ang mga iyon pero hindi niya magawang matakot, kailangan niyang ipagtanggol ang sarili niya. "Kapag ba ipinaalam ko na nabuntis ako ay tatanggapin mo?"
Nakita niyang nagbago ang ekspresiyon nito.
"At sino ka naman para sabihin na hindi ko tatanggapin ang bata kung sinabi mo nga? Alam kong hindi ako gumamit ng proteksiyon ng gabing iyon kaya hindi na nakapagtataka." his faced hardened.
Napatawa siya ng pagak. "Oh really?" she asked in a sarcastic way. May namuo na namang luha sa mga mata niya. "Kaya? Ako yung kasama mo ng gabing iyon, we make love,no, we had sex. Pero sino ang tinawag mo nung narating mo ang kasukdulan? Its Alliyah." bumagsak na naman ang luha sa mga mata niya. She is like a crying baby this past few days. Parang mas nagiging iyakin pa siya lalo.
Nakita niyang natigilan ito at bahagyang umiling.
"Why? Nakalimutan mo na ba? Akala ko ba ako ang lasing ng gabing iyon? Kaya masisisi mo ba ako sa paglilihim ko sayo?"
Hindi ito nagsalita. Kaya nagpatuloy siya.
"Its always Alliyah, damn Alliyah! Nasa kanya na lang lahat! Puro kayo Alliyah---"
Isinandig siya nito sa sandalan gamit ang dalawang malabakal nitong kamay. Mahigpit ang pagkakahawak nito sa kaniyang balikat pero hindi niya maramdaman ang sakit. Namamanhid ang buo niyang katawan. Pagod na pagod siya, pagod na pagod na.
Sinalubong niya ang mga mata nito, his furious gaze met her eyes.
Tears fell from her eyes.
"Wala kang karapatang idamay dito si Alliyah!" he shouted. Wala na itong pakialam kung napalakas na ang boses nito at lumingon na ang iba pang pasahero sa kanila. "This is your fault! Wala siyang kasalanan dito kaya 'wag mo siyang idamay!" he said in a low voice, pero puno ng galit.
"Let me go." nanghihinang sambit niya.
Wala na siyang pakialam kung ano ang tingin nito sa kaniya. Wala rin namang kwenta kung sabihin niya rito ang side niya dahil alam niyang hindi ito makikinig.
Pabagsak siya nitong binitawan. Tumama ang kaniyang balikat sa edge ng bintana ng eroplano.
Hindi niya naramdaman ang sakit ng dahil doon, pero ramdam na ramdam niya ang sakit sa kaniyang dibdib. Tila daan-daang kutsilyo ang tumarak sa dibdib niya. Napakasakit.
Nanghihinang tumayo siya at naglakad patungo sa banyo.
Pumasok siya agad sa loob ng banyo at ini-lock iyon. Napasalampak siya sa sahig.
She felt drained. Her eyes couldn't stop on crying.
Nasapo niya ang kaniyang mukha at tuluyan ng humagulgol.
Bakit ganito?
Bakit hindi na natapos ang sakit na nararamdaman ko?
Damn!
Napatingala siya at saka pumikit.
Nanghihina na siya, tila nawawalan na ng lakas ang katawan niya.
It is so hard na sinasarili mo ang mga problema, ni wala kang masandalan.
Napangiti siya ng mapait.
Do I really deserve this?
Why does life is very cruel?
----
Im updating this here kase mahal ko kayo🫣🥰♥️
BINABASA MO ANG
Deceiving Wife |R-18| COMPLETED
Romance[WARNING:R-18] (May connection po ito sa nauna kong story na Loving Her Husband. Kwento po ito ni Bridgette ang asawa ni Philip.) Thanks again to yowrekuh for my cover!^_^ ________________ Kapit sa patalim, yan ang tamang term sa ginawa ni Bridgette...
