Wrong Relieved

Capítulo Uno

Her background

“Jonelyn!!” malakas na sigaw ng tatay ko. “Ano nanamang kalokohan ang ginawa mo?!”

“D-dad.” nakayuko akong bumati.

“Bakit nanaman pinatawag ang mommy mo sa eskuwela ha?! Anong kalokohan nanaman ang ginawa mong bata ka?!” galit na galit si daddy.

“Sinabunutan niya daw ang kaklase niya. Inagawan daw kasi siya ng upuan.” si mommy ang sumagot.

“Hay nako Jonelyn! Napakabata mo tapos ganito? Ha? Lagi bang ganito ang dahilan ba kami ipapatawag sa eskuwla mo? Jusmiyo. Can you please be responsible and patient? Myghad! Look at your ate!”

‘Again and again and again. Ate, ate, ate, ate. Edi siya na tss’

Hindi ko ba pinakinggan ang mga sinabi ni papa. It's always the same. Na matalino siya dahil honor siya. Na matino siya kasi pag tinatatawag sila mommy ay dahil may excellent awards siya. Na may patutunguhan siya kasi may utak at diskarte. Na siya ang susunod na k umo-oo nalang ako.

“You're grounded for this week! Bahay at school lang ang pupuntahan mo! Nakakaintidihan ba tayo?!”

“Y-yes dad.”

Wala naman akong magagawa kundi ang sumunod. Anak lang ako at tatay ko siya. This is how unfair the human is. Pag bata ka wala kang karapatang umapila. Kasi pag bata ka kokonti ang alam mo. Pag bata ka mangmang ka pa. ‘Tsk! Kaya hindi naririnig ang side ng bata kasi laging mali ang bata.’

“Ma'am pumasok na daw po kayo sa kuwarto niyo sabi ni sir.” singit ng katulong namin sa malalim kong pag iisip.

Hindi nako sumagot at pumasok nalang sa kuwarto. Naupo sa gilid ng kama ko habang tinitignan ang painting ko sa kuwarto. Napangiti ako ron. Naalala ko yung painting na yun pinaint namin ni ate nung four years old palang ako at six years old naman si ate.

Totoong mabait si ate. Masunurin, mabuting anak, maipagmamalaki sa lahat. May angking talino, pati ang anking ganda. Kumpleto na siya. Mahal ng magulang namin both side. Hindi ko siya narinig na pinapagalitan ni daddy. Pag may nagawa siyang mali. Tinuturuan siya ni mommy ng tama.

Hindi bais si mommy saamin. Mabait si mommy sa lahat ata ng babaeng nakilala ko siya ang may pure heart para saakin. Dalawa sila ni ate. Kasi sila yung maintindihin talaga sa lahat. At naiingit ako sa paraan ng pagintidi nila sa bagay. Kasi ako wala non. Ako hindi nakuha yun.

Napabuntong hininga akong pumunta sa desk ko. Hindi man ako pala aral ay humaharap ako dito. Para san? Sa pagdradrawing or painting. Yun ang hilig ko, hindi talent kasi hindi naman ako kagalingan. Si ate ang magaling sa lahat at hindi ako. I start my abstract art. Sa itim na canvas ako nag start para light ang mga ilalagay ko. Not just I like black. But because that's me right now.

Pag malungkot ako I do painting. Wala I just express it on like this. Nasanay lang siguro ako na ganto.

Namuhay ako ng mag isa lagi. Natututo ako ng magisa. Hindi ko gawain ang nagpapaturo kay mommy o kay ate. Pag may gusto akong malaman ako ang nageexplore.

Ever since hindi kami goods ng tatay ko. Mainit ang dugo niya saakin. Kasi ako ang black sheep sa pamilya namin. Aware ako don. Saamin lahat ay ako talaga ang pinakapasaway at pala away. Wala ng bago don.

Nang matapos ko ang art ko ay nagpunta ay nakatunganga lang ako sa binta ng kuwarto ko. Tapat kasi nito ang garden ni lola. Kaya medyo maaliwalas. Hindi ako yung tipo na para sa mga bulaklak. Pero I like them. Lalo na pag ganitong mabigat ang loob ko.