Please Don't Go || Nomin

6

Bugün annemi hastaneye yatırdılar. Elimde kalan son umut kırıntılarımla meleğimi o kireçli dört duvar arasında bırakmak zorunda kaldım. Ona birşey olucak diye ömrümden ömür giderken nasıl oldu da yapabildim?

Eve geldiğimde, sessizlik beni ilk defa rahatsız etti. Sırf yalnızlığımı bastırabilmek için evde bağırarak ağladım. Boğazım yırtılana kadar bağırdım hem de. Kimse de beni duymadı.

Tanrım...bunu sürekli söylüyorum ama neden bana dayanma gücü vermiyorsun?
Neden çöküşümü izliyorsun?
Neden beni yalnız bırakıyorsun?

Umarım meleğim iyi durumdadır.
Ondan başka kimsem yok...
O olmadan boşluk denen bataklıkta batıyorum...
Onun dışında kimse bana yardım eli uzatmıyor...

Tanrım çok bencilim...

-Na jaemin
19.03.2018

Kavuçuk kapaklı defterini kapattı karamel saçlı çocuk. Açık camından esen soğuk rüzgar bir daha ona yalnız olduğunu hatırlatıyordu. Babası ölmeden önce 2 tane canından çok sevdiği arkadaşı vardı. Ancak babasını kaybettikten sonra iyice içine kapanır olmuştu,sonrasında da zaten iki arkadaşı da okul değiştirmek-hatta biri ülke değiştirmek-zorunda kalmıştı. Daha 18 yaşında acının her hissini tatmış bu genç umut kırıntılarını ayakta tutmaya çalışıyordu. Biliyordu, içten içe tükenicekti. Ama meleği ve gece saçlı sevdiği için değerdi...

◇◇◇

Bu bölümlük bu kadardı gençlik çiçeklerim.
Yorum ve vote'lerinizi unutmayınn
Sizi seviyorum 🌺💐🌸🌼🌹❤