The hate between us

Hoofdsfuk 4 ✨

Megan

Die ochtend werd ik wakker en zag dat ik een paar gemiste oproepen had van Helena, die vroeg zich vast af wat er was gebeurt. Ik hoopte maar dat Ashton het aan haar zou vertellen, want ik had niet zoveel zin om nu nog met haar te praten. Over twee uur zit ik op het vliegveld, en als ik dan in het vliegtuig zit onderweg naar Georgia heb ik eindelijk rust.

Helaas moet ik daarvoor wel twee uur lang vliegen, maar dat viel nog wel mee. Op mijn zevende vloog ik naar Australië, dat was pas lang.

Vermoeid keek ik uit het raam dat boven mijn bed hing, en een uitzicht had op de wolkenkrabbers van New York. Mijn kamer was niet groot, maar dat komt omdat mijn ouders onlangs verhuisd zijn naar een andere plek in New York en ik toen al uit huis was, dus ze hoefden enkel rekening te houden met een kleine kamer als ik weer eens langs kwam. Ik heb verder ook geen broers of zussen, dus zijn mijn ouders helemaal alleen.

Helena daarentegen komt uit een super groot gezin: ze heeft twee zusjes, een broer en een broertje. Als ik daar bleef eten s' avonds, verlangde ik altijd naar het hebben van een broer of zus waar ik mee zou ruziën maar ook alles mee kon delen.

Met mijn moeder kan ik niet praten als ik met Helena of Ashton doe. Mijn moeder is altijd aan het werk, omdat ze in haar eentje voor ons moet zorgen, want mijn vader heeft een ongeluk gehad en kan daardoor niet meer werken.

Net wanneer ik uit bed wil stappen, hoor ik mijn moeder de trap op lopen. "Megan, wakker worden! We moeten over een uur en een kwartier weg, dus maak je klaar", roept ze als ze de deur op een kier heeft open gezet. Ik knik als teken dat ik het begrijp.

"Ik was al wakker hoor, mam."

"Fijn. Goed geslapen, liefje?"

"Ja hoor", lieg ik tegen mijn moeder. Ze zou zich vast afvragen wat er gister avond is gebeurt, aangezien je als je een feest hebt niet voor middernacht thuis bent. Maar dat was ik wel.

"Fijn. Is er nog wat gebeurd... Wil je er over praten?"
Ze praat zacht, het lijkt wel bijna of haar mooie stem fluistert. Het voelt alsof ze bang is een woord teveel of verkeerd te zeggen en dat ze bang is dat ik een woede uitbarsting krijg als ik het hoor.

"Nee, bedankt."

"Als er iets is mijn deur staat open." Ik gniffel om die kinderachtige woordspeling van mijn moeder.

"Ja, bedankt."

"Ik hoop dat je dat weet", glimlacht ze en ze kijkt de kamer rond. Daarna pakt ze de blauw groene koffer die ik donderdag avond al had ingepakt omdat ik wist dat gister geen tijd zou hebben en het niet tot het laatste moment wilde uitstellen, want dan zou ik me erg moeten haasten in de ochtend, om die mee naar beneden te nemen. Ik wil haar tegenhouden, maar zoals altijd is mijn moeder me voor.

"Nee Megan, maak jij je nou maar rustig klaar. Als jij gaat douchen en je gaat omkleden neem ik de koffer mee naar beneden en maak ik je ontbijt, goed?" Ze vraagt dan wel om mijn toestemming, maar we weten allemaal dat ik geen andere keus heb dan te doen dat zij wil dus doe ik niets meer dan knikken als teken dat ik haar heb begrepen.

Tevreden loopt mijn moeder met de koffer weg en ik kijk haar na tot ze uit het zicht verdwijnt. Met haar zelfverzekerde houding en haar zwarte steile haar lijkt ze eigenlijk totaal niet op mij. Ze is ook een stuk stijlvoller dan ik en heeft het perfect figuur dar iedere vrouw wel zou willen hebben. Geen wonder dat mijn vader bijna gelijk met haar wilde
trouwen.

Ik verzamel moed om uit bed te stappen en loop daarna door naar de badkamer om te douchen. Als ik mijn outfit heb uitgezocht, wat niet meer is dan een simpele joggingbroek en een t-shirt met korte mouwen omdat dat lekker zit in het vliegtuig, zet ik de douche aan. Ik geniet van de warme waterstralen die over mijn lichaam heen vallen. Dit is echt de perfecte manier om wakker te worden, aangezien ik nog best moe was. De hele nacht hebben Ashton, Helena en het feest me niet met rust gelaten waardoor ik hooguit drie uur heb geslapen.

Tientallen vragen spookten door mijn hoofd.

Zou Ashton nu plezier maken met een ander meisje? Heeft hij het gister uit gemaakt toen hij zei dat ik een pussy was? En Helena, heeft zij wel aan mij gedacht? Hadden ze meer plezier zonder mij?

Ik werd er gek van, maar kon de onzekerheid niet stoppen. Daarom heb ik maar mijn oortjes in gedaan in de hoop de gedachten weg te kunnen jagen. Niet veel later, rond een uur of vier viel ik dan eindelijk vermoeid in slaap, denkend aan Ashton, Helena en de rest die waarschijnlijk super veel plezier hadden op het feest terwijl ik hier bijna jankend in mijn bed lag.

Als ik terug kom, ben ik veranderd en niet langer meer het slachtoffer van deze gemene mensen.

Na tien minuten zet ik de douche stop. Ik zou veel langer willen douchen, maar die tijd hebben we nou eenmaal niet. Vlug doe ik mijn outfit aan, wat make up op en föhn ik mijn bruine haren. Daarna ren ik naar beneden om te ontbijten.

Het ruikt er heerlijk naar roerei met spek en mijn moeder heeft twee pistolets met mijn lievelingsontbijt gemaakt. Ze is vast zo lief voor me omdat ik straks voor negen weken weg ga.

Ik zie twee lege bakjes staan, wat betekent dat mijn ouders al hebben ontbeten. Mijn vader zit tegenover me de krant te lezen en wanneer hij merkt dat ik naar hem staar terwijl ik mijn ontbijt eet, glimlacht hij.

"Wat?" Vraag ik.

"Je weet wel hoe trots oma op je is he?"

"Ja, natuurlijk."

"Ze vindt het heel fijn dat je dit doet."

"En ik ben blij dat ik uit New York mag ontsnappen", lach ik waarna ik verbaasde reacties van mijn ouders krijg.

"Is het zo erg?" Vraagt mijn moeder gekwetst. New York is haar leven.

"Niet persé, maar ben gewoon toe aan iets nieuws."

"Dat had oma dan goed gemerkt", merkt mijn vader op. Daarna pakt hij zijn krukken en hinkelt hij naar me toe. "Pas goed op jezelf, meisje. En doe geen gekke dingen."

"Jullie doen alsof ik een klein kind ben! Maar jullie praten wel tegen jullie 2o bijna 21 jarige dochter, zijn jullie dat soms vergeten."

Een grijns vormt op mijn vaders lippen, maar hij zegt niets. Daarna kijk ik mijn moeder aan en smeek ik haar met gebaren om hulp. Helaas krijg ik niet de reactie die ik wilde en haalt ze alleen maar haar schouders op.

"Ben je klaar, Meg? Dan kunnen we eindelijk vertrekken, want de tijd is om gevlogen. Zeg je vader maar gedag, de komende 9 weken zal je hem moeten missen."

Ze denken echt nog dat ik een klein kind ben. Maar ik denk er al niet meer over na zodra mijn vader me een knuffel geeft. "Veel plezier meisje. En bel ons dagelijks!"

"Ja-ha", mompel ik en daarna lopen we naar de auto. Opgelucht zucht ik.

Nog even kijk ik of ik een bericht heb van Ashton of Helena, maar als ik zie dat ik niets heb ontvangen probeer ik het maar te vergeten en concentreer ik me
verder op mijn volgende avontuur.

Op naar Georgia. Ik heb al veel te lang op mijn vrijheid gewacht.