Obłęd Nakrapianej Sadzawki

Prolog

Była ciemna noc. Gwiazdy świeciły mocniej niż kiedykolwiek wcześniej a księżyc oświetlał obóz Klanu Mroku niczym najjaśniejszy świetlik. Niedługo terytorium owego klanu miało stać się jeszcze jaśniejsze. Gwiazdy zaczęły powoli przyjmować sylwetki kotów, które zaraz miały wstąpić na ziemię. Łapy trzech zmarłych wojowników Klanu Gwiazdy zetknęły się z ziemią i stanęły nad ciałem pewnej martwej kotki. Z krwawego futra wyszła sylwetka nowego, czwartego ducha.

- Witaj Moręgowaty Chwaście. - schyliła głowę ruda, łaciata kotka o niebywale błyszczących, bursztynowych oczach.

Dwójka pozostałych kotów poszła za jej przykładem i również schyliła głowy. Moręgowaty Chwast odpowiedziała przyjaznym mrugnięciem i machnięciem ogona.

- To twoja ostatnia noc w Klanie Mroku. - odezwał się tym razem jasnobrązowy, krótkowłosy, pręgowany kocur.

- Wiem... trochę się martwię...

- O co? - wtrącił się ciemno szary, pręgowany kocur - Powinnaś się cieszyć, że po śmierci odnalazł drogę do Klanu Gwiazdy.

Nastała błoga cisza. Wzrok Moręgowatego Chwastu skierowany był na legowisko karmicielek. Kotka westchnęła.

- Boję się, że ona sobie nie poradzi.

Szary, pręgowany kocur zawędrował wzrokiem za jej spojrzeniem. Przez szparkę w legowisku karmicielek było widać krótkowłosą, płową, pręgowaną kotkę z dwójką śpiących kociaków przy boku. Ich imiona to Kropka i Dąb.

- Kropka? Pójdzie w ślady medyka. Zresztą co cię ona obchodzi. To nie twój kociak. - odpowiedział bez wzruszenia szary kocur.

- Nie powiedziałabym... - odpowiedziała ruda kotka - Moręgowaty Chwaście? Czas abyśmy razem powędrowali tam gdzie nasze miejsce.

Moręgowaty Chwast jeszcze przez chwilę patrzyła się na dwa małe ciałka po czym wzrok przeniosła na rudą kocicę.

- Dobrze.

Łapy wszystkich czterech kotów uniosły się nad ziemią. Ich ciała zaczęły powoli zamieniać się w gwiazdy. Każdy z czterech kotów znalazł swoje miejsce na niebie. W obozie Klanu Mroku nie pozostało żadnego śladu po zmarłych przodkach.