Mahkemeye sayılı günler kalmıştı hepsini kökten bitirmek için can atıyordum onları olduğu yere çakılı bırakacaktım. Ama bir taraftan da korkum büyüktü hepsi mahkeme tarafından yargılandığında o küçük çocuk bir başına sokaklarda tek başına kalır diye korkuyordum. İşim elimden giderse diye de korkuyordum çünkü hastane dahilinde bir müdahale yapmak büyük risk taşımak demekti.
**
Hastahane çıkışında arabamla gelmemiş olduğumun pişmanlığını yaşarken derin far ışıklarıyla gözlerimi alan bir araba büyük bir hızla önümde camını aralayarak durduğunda yankı çekici bir edayla beni süzüyordu.
"İyi akşamlar kaçak güzel "
Gözlerimi devirip onu görüş alanımdan çıkardığımda pişmiş kelle gibi sırıtıyordu
"Hayırdır cinayet ortaklığı yapmaktan vazgeçip yavşama sanatınamı başladın"
Alayla söyleyerek kısa kısa gülüşler bıraktığımda sırıtsa bile gerildiği belliydi
"İstersen seni bırakayım diyecektim ha ama yine kaçacağım dersen sen bilirsin",dedi sırıtarak aynı zamanda ıslık çalıyordu. Elimi açık olan camın köşesine koyup ona doğru uzandım
"Göreceğiz bakalım mahkemede kim kaçıyor kim kaçmıyor senin arabana ihtiyacım yok ve senin gibi birine de o yüzden ikile "
Arabadan inip yanıma yaklaştığında kollarını kilitleyip kapıya yaslanarak bana bakmayı sürdürdü
"Kendinize çok güveniyorsunuz Derin hanım"
Ona doğru bir adım yaklaşarak konuştum
"Sizde çok pasif duruyorsunuz böyle Yankı bey ama olmaz böyle biraz entrika ama dimi"
Sinir bozucu bir gülüş bırakıp elimle bay bay yapıp hızla ilerleyerek elimle bir taksi durdurup bindim oradan uzaklaştım.
***
Kapıyı anahtarla açıp içeriye yöneldiğimde annemle merdivenlerde göz göze geldik bakışları ciddiydi azarlar gibiydi duraksayıp anneme bakmaya sürdürdüğümde tam karşımda durup gözleriyle salonu işaret etti.
"Anne duşa girmem lazım "
Kolumdan tutup beni salona ilerlettiğinde çok sinirli olduğu her halinden belliydi. Elleri belinde bana doğru döndüğünde inanılmaz gergindi
"Anne duşa girmem lazım,anne nöbete kalıyorum geç gelirim, anne acil bir ameliyat çıktı anne böyle anne şöyle hep bir bahane kızımla oturup gönül rahatlığıyla konuşamıyorum olandan bitenden haberim yok yoksun yoksun baban desen kafasını işten kaldırmıyor kızı desen bi alem beni deli etmeyin geç karşıma otur konuşacağız"
İşaret parmağıyla koltuğu işaret ettiğinde sinirle soluyordu. Koltuğa oturup yutkunduğumda o da hemen oturmuştu
"Anne olan biten ne olabilir bir şey yok ki "
"Derin bana yalan söyleme o kadın geldi buraya ne varsa anlattı bana "
İnanmıyorum ne!
"Hangi kadın?"
Kulaklarım uğuldamaya başlamıştı karnıma kramplar girmeye başlamıştı hissediyordum
"Yankı'nın annesi ne varsa anlattı cinayete tanık olduğunuzu Yankıyı öldürmeye teşebbüs ettiğini her şeyi! Her şeyi benden gizlediğin her şeyi!"
Hemen kalkıp dizlerinin yanına çöküp ellerini avuçladığımda ellerini çekip öfkeyle ayağa kalktı
"Sana bin defa dedim bin defa! O çocukla olma onu sevme buna razı değilim dedim! Ama sen gittin o soyu sopu olmayan it herifi sevdin!! Al ne geldi başına iki gün kaldı mahkemeye iki gün bakalım ne bok yiyeceksin diploman doktoralığın elinden gitsin ne bok yiyeceksin bakalım"
