Almost Forever (Almost Trilogy 1)

Kabanata 5 - Emotional Breakdown

Kabanata 5

Emotional Breakdown

PAYAPA AT MABILIS kaming nakabalik sa parking lot ng restaurant.

Hindi ko na siya tinignang muli mula kanina matapos kong sabihing gusto ko ng umuwi. Tumango lang siya bilang pagsang ayon dito.

Parang pagod na pagod ako sa araw na ito. Physically, emotionally name it.

I looked at him ng hininto niya ang sasakyan.

"Ethan, you're not obliged to accept the deal. If you don't want it, drop it. And about earlier, I'm sorry. It's exhausting to hear it all from you. Kababalik mo lang, give me time to breathe. I'll go ahead." I said before going out in his car.

I sounded like an angel. Yung Gia na palaging matatag pag nakaharap sa mga tao. Nawala. I suddenly became soft and submissive.

Napailing na lamang ako sa isiping ito. The next time were meeting again, if there's ever a chance. Hindi na dapat ako ganito, I need to teach myself again.

Hindi ko siya matignan sa mata. Hindi na rin siya sumagot kaya I felt the need to leave. Nang makasakay ako sa sariling kotse, doon lang nagsink in lahat.

Doon lang ako naluha at natulala. Doon nalang din ako nagpakawala ng isang malalim at mahabang buntong hininga.

Lagi mo na lang akong pinahihirapan sa pag iisip, Ethan. Takot na akong magtiwalang muli sayo. Takot na takot na.

Napagpasyahan ko na lamang umuwi kahit na mabigat ang aking kalooban. I thought I'm done hurting, but here I am again.

Basta basta ko na lamang hinagis ang aking bag sa sofa na bubungad sa living room ng unit ko. Hinubad ko ang aking heels at dumiretso sa kusina upang kumuha ng beer. Gusto kong maglasing.

Ni hindi ko na naramdaman ang gutom, sinungaling ka talaga Ethan. Sabi mo kakain tayo, you're a stupid bastard! Iniisip ko ito habang humahagulgol.

I am on a diet pero hindi sobrang diet. No lunch. No dinner. Damn, wala akong balak patayin ang aking sarili. Damn Ethan for clouding up my mind kaya 'di ko na naisip pang kumain.

Nakakaisang tungga pa lamang ako sa bote ay narinig kong nagring ang aking cellphone. I immediately search it inside my bag. Tears fell in my eyes when I saw Adela's name on the caller.

"H-Hello." my voice broke.

"Buksan mo naman pinto mo, nakakangalay dito." maingay nitong sabi sa kabilang linya. Agad akong nabuhayan ng loob at mabilis na tinakbo ang pintuan ng aking condo.

Niluwa nito si Adela na may bitbit na iilang grocery bags. I checked the time and its already 9pm. I haven't even eaten my dinner, how thoughtful she is to come here, bring food even though I already cancelled our plan earlier.

Marahan lang itong ngumiti sa akin bago binaba ang mga hawak at agad akong niyakap.

"Kain ka muna. Tapos kwento mo sa akin." marahan nitong sabi. Ngunit biglang kumunot ang kanyang noo ng makita ang aking hawak.

"Seriously Gia? Beer agad? Hindi ka pa kumakain, pustahan?" naiinis nitong sabi bago pinulot ang mga grocery bags sa baba at dinala ito sa kusina.

"I'm sorry, I just want to freshen up. Wala na rin kasi ako gana kumain." I explained.

"So hindi mo kakainin yung dala ko?" taas kilay nitong tanong.