Lumalapit

L: Chapter 25

— 25 —

I had myself ready for what I'm going to do. This is my only decision. To make this alright and for his own peace.

Hinintay ko si Cylo magdamag at nang narinig kong nakapasok na siya sa kaniyang kuwarto ng madaling araw, napahugot ako ng hininga.

"Alam kong mahirap pero to na ang dapat," I closed my luggage and set it aside first before I stood up and walked towards the mirror. I starred at my own reflection and whispered, "This is what he deserves Sam."

Naglakad ako patungo sa pinto dala-dala ang mga gamit ko at binuksan 'yon. Dahan-dahang nilingon ang kaniyang kuwarto at sinatabi muna ang maletang dala ko.

Nilalamig ang mga kamay 'ko habang nakatindig sa harap ng kaniyang kuwarto. Dahan-dahan 'kong tinaas ang nanginginig 'kong kamay at nagdadalawang-isip pang kumatok. Humugot ako ng malalim na hininga nang narinig 'ko ang kaniyang paglapit sa pintuan.

"Who's that?" He said and when he opened the door, I saw the shock in his eyes when he knew it was me.

His eyes are... puffy.

"Hi," I weakly greeted him but before I could say another word, he turned his back against me, leaving the door wide open. I didn't know what comes to my mind why I entered his room, but I really need to talk to him.

"Anong ginagawa mo dito?" Nabigla ako nang nagsalita siya at nilingon ako. He looked at me straight in the eyes, with no other emotion rather than an eyes full of anger.

"Cylo..." Tawag ko at nagsimulang mamuo ang mga luha sa gilid ng mga mata ko. "I-I'm s-sorry-"

"Sorry?" He said with sarcasm. "Marunong ka pa pala mag-sorry? Akala ko hindi na," naglabas siya ng pekeng tawa na hindi ako tinitingnan.

"Cylo, I came here to apologise." Ramdam ko ang pagtakas ng luha sa 'king mata. "I'm sorry for everything-"

"The hell Sam!" Sigaw niya at naglakad papunta sa 'kin. "Sa dami-daming pagkakataon na mag-so-sorry ka, pinili mo pang dumaan sa mas malalang paraan!" Yumuko ako nang nagsisimulang dumaloy ang mga luha sa 'king mga pisngi.

"Fuck!" Aniya at sinabunutan ang sariling buhok sabay talikod. "Naiisip mo rin bang nararamdaman ko? Na masasaktan ako?" Hinarap niya ako, na patuloy sa paghikbi. "Siguro wala 'no? Makasarili ka kasi!"

Mas lalo pa akong humagulgol sa sinabi niya. Ang sakit-sakit pala marinig sa taong importante sa'yo ang totohanan, parang sunod-sunod na pinapaso ang puso 'ko.

Makasarili.

"Naisip mo rin ba ako Sam?" I slowly looked at him. There are unshed tears on his eyes. "Did you every think of me, even just once?" Tear pulled down on his cheeks.

"I did think of you-"

"Pero bakit ang sakit Sam!? Sobra!" Umiiyak niyang sabi at pumikit. "Ang sakit dahil nakita ko pa kayong..." rinig 'ko ang kaniyang paghikbi.

"Nakita ko pa kayong ganon...n-naghahalikan." Lumakas ang kaniyang pag-iyak, dahilan kung bakit tinakpan niya ang kaniyang mukha gamit ang kaniyang mga palad.