Rules of Role

Chapter 09

Chapter 09.

The prom. That night. The careful touch on mine. From grabbing my wrist to putting me in the supposedly mine and Kei's space. It was not the mere thing that happened to make me like Wilton Gillon.

Nasa kaniya lang ang mga mata ko. Hindi inintindi kung mapatid pa ako. How was it possible na dumating siya sa oras na kailangan na kailangan ko ng tulong?

"Keiron called me," he answered without even hearing my question.

Tumatama sa amin ang ilaw mula sa itaas na naging dahilan ng pagdilim ng paligid.

"You okay?" Worried drew on his face. "You're breathing hardly." Pansin niya kaya napansin ko rin.

I immediately control the pace of my breathing.

"And sweating," Hindi ko pa rin inaalis ang tingin ko sa kaniya kahit nang itaas niya ang kamay niya na nakahawak na pala sa bewang ko. Noon ko lang din napansin na nasa balikat niya na ang akin.

Naramdaman kong tinanggal niya ang buhok kong nakadikit sa parte ng sintido ko.

"You want to go home?" tanong niya uli. "You're not speaking, Nixie. You are worrying me."

Nilipat-lipat ko sa dalawang mata niya ang tingin ko. Was it that the first time I saw him that close?

Then, when I was about to respond, the background music started to play.

"You know the step?" I asked instead.

Worry withdrew from his face, and switched to soft chuckles, making me ask myself again. Was it the first time I heard his laugh?

"You'll know," he answered, fixing my left hand on his shoulder as our right palms held into a clasp.

Was it possible to know a human's body temperature through palm touching?

Yeah. It were not the mere thing happened to make me like him. That one night was just a coffee. Ginising lang ako ng pangyayaring 'yun para iparealize sa akin na may isang Wilton Gillon na nag-eexist malapit sa akin. Na he is a man. Not just one of my childhood friends. Or nearly brother.

Simula ng araw na 'yun, lahat ng kilos niya tinitignan at pinapanood ko na. Lahat ng ginagawa niya sa akin napapansin ko na. Kahit para sa kaniya ay normal lang 'yun at walang kahit anong kahulugan. Hindi maiwasan ng utak ko na bigyan 'yun nang kahit kaunti.

"Wait, Nixie!"

Nagmomorning jog kami no'n nila Tita Lorraine, Tita Meg, Kei, Lexa, at siya. Magsisimula pa lang kami no'n. Nakahakbang na lahat at susunod na rin sa ako nang pigilan niya ako.

Inosente ko siyang hinarap. Hindi siya nagsalita at bigla na lang lumuhod sa harapan ko. Nagulat pa ako at napaatras ng isang beses.

Tumingala siya. Napalunok ako. "Madadapa ka mamaya kung hindi mo 'to itatali." aniya bago muling yumuko at tinali na ang sintas ng sapatos ko.

I could feel my chest throbbing. Humigpit ang yakap ko sa hawak kong tumbler. Kumaskas pa ang kuko ko sa gilid no'n.

"There," Nakangiti niyang ani at tumayo.

I thanked him, almost inaudibly.

I'm losing.

Naubos ang tubig ko no'n nang magpahinga kami sa park. Hindi ko napansing inom ako nang inom habang nagjajogging.

"Here."

Inabot niya sa akin ang tumbler niya.

"Pa'no ka..." Kuya?