𝐃𝐄 𝐆𝐑𝐈𝐉𝐙𝐄 𝐉𝐀𝐆𝐄𝐑_𝘿𝙀 𝙒𝙄𝙏𝙏𝙀 𝙅𝘼𝙂𝙀𝙍 [ in herschrijving ]

𝙀𝙀𝙉

De golven van de zee kletterden tegen de boeg van het schip, de sterke wind gaven de zeilen sterkte en de bemanningsleden hoefden niets te doen voor de vaart, ze rustten uit en bedachten de goede redenen om terug te keren naar hun vaderland.
Het Skandische schip, een schip uit de noordse landen van de wereld maakte zijn weg stilletjes over de Enge Zee. Het handelsschip was anders gebouwd dan de meeste schepen van de Skandiërs, in plaats van de gewoonlijke een mast had dit schip drie masten- elk verdeeld over het dek. De kraaiennesten waren groter, het achterdek was groter en de ruimtes onder het beneden dek was ook groter, zodat er meer ruimte was om handelsgoederen in te bewaren.

Het Skandische volk stond bekend om hun brute kracht en de roofpartijen naast de kust, wellicht werden ze daarom niet lastiggevallen door dreigingen van andere volkeren en schepen die op de open zee voeren. Alleen was deze boot uit Skandia niet op weg naar anderen kusten voor rooftochten, het schip maakte zich een weg naar het land Araluen- een bondgenoot van het oude land en mede dankbaar aan de vrede die er heerste in Skandia momenteel. De regenten van het land hadden een diner samengesteld voor de handelsovereenkomst van de twee landen.

De kapitein van het schip, genaamd Weer, keek over zijn dek naar de wateren die ze moesten trotseren. Het was rustig en hij hoefde zich niet veel zorgen te maken over de reis die hen te wachten stond, er stonden geen stormen op de planning en de zee hield zich gedeinsd. Zijn stuurman stond naast hem en keek samen met hem naar de uithoeken van de zee, niet wetend van de gevaren die op de loer stonden in de diepste van de wateren.

Weer zag hoe een van zijn mannen een ander liet struikelen en de Skandische strijders in de buurt in barsten uitlachten. Zelfs Weer moest grinniken. De mannen met wie hij voer waren niet van zijn Broederband- het team dat elke Skandische jongen van de leeftijd zestien moest creëren en moest aanvoeren- maar hij had wel een speciale band met de jongens waar hij mee opgescheept was de laatste jaren die hij spendeerde in de handel.

Hij liet zijn ogen varen naar zijn dochter- die met zijn vrouw met hem meegekomen was op deze reis- en hij zag dat ze zich goed vermaakte in een van de hoogste kraaiennesten. Hij wist dat eigelijk in moest grijpen, maar om zijn dochter een keer blij te zien maakte hem ook blij, dus liet hij haar zitten op de plek waar ze wou zitten.

Manon zelf had geen idee dat haar vader naar haar keek toen ze in het geheim haar pijlen aan het verbeteren was, maar toen ze ogen in haar gezicht voelde steken keek ze toch naar het bovendek, maar haar vader was blijkbaar naar zijn mannen aan kijken en Manon ging weer verder met haar bezigheden. De techniek die ze gebruikte om de veren in haar pijlen te krijgen had ze geleerd van haar peetoom, die in alle redenen ook Oberjarl- de leider van Skandia- was. Het was de reden waarom Manon zich vaker beter voelde dan de rest, ze is tenminste het peetkind van de Oberjarl en daar moest wel een goede reden voor zijn.

Maar dat was niet de hele reden waarom Manon haar oom leuker vond dan haar vader. Haar oom besefte zich in ieder geval dat Manon niet zoals alle andere Skandische meisjes was, ze zal nooit wegrennen voor een gevecht of tuttige jurken aan doen. Ze wilde juist vechten. Maar omdat ze van vrouwelijk geslacht was had ze geen privilege in de Broederband training, omdat het alleen voor jongens was. Zelf vond ze dit belachelijk, maar naar dat haar moeder haar streng had toegesproken op haar gedrag hield Manon zich koest. Alleen als ze bij haar oom was mocht ze oefenen met zwaarden en bogen, iets wat ze de hele dag zou willen doen, haar oom snapte haar.