Μία χημική ένωση

Κεφάλαιο 22

Δεν μπορούσα να βγάλω τον Φοίβο από το μυαλό μου. το πρόβλημα ήταν πως το μεγαλύτερο μέρος των σκέψεών μου αποτελούταν από ανησυχίες!!

Δεν ήθελα να κοροϊδεύω τον Ορέστη αλλά και από την άλλη αυτό που είχα με τον Φοίβο δεν ήταν ούτε κάτι σταθερό ούτε κάτι, ούτε που ήξερα τι ήταν.

Στο σχολείο στις ώρες των παραδόσεων ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου. σαν ζόμπι ήμουν... έπρεπε να κάνω κάποιες κινήσεις να ξεκαθαρίσω κάπως τα πράγματα!!!

- Ορέστη??

- Έλα κορίτσι μου!!

- Μπορούμε να βρεθούμε λίγο πριν το μάθημα το απόγευμα??

- Ωχ, δεν είναι για καλό έτσι??

- Σε παρακαλώ...

- Εντάξει.

Ήμουν τόσο αγχωμένη ήξερα πως αφού δεν ένιωθα πολλά για τον Ορέστη δεν μπορούσα να συνεχίζω να τον κοροϊδεύω και δεν είχε να κάνει με τον Φοίβο.

- Αριάδνη??

- Ορέστη...

- Κοίτα ξέρω τι θέλεις να μου πεις!! Έχω καταλάβει ότι τώρα τελευταία δεν κάνουμε πολύ παρέα...

- Συγνώμη!! Ξέρεις δεν θα σου πω τα γνωστά τα χαζά. Απλά δεν θέλω να σε κοροϊδεύω και δεν νιώθω πως μπορώ να το πάω παρακάτω μαζί σου κατάλαβες??

- Αυτό μου άρεσε σε εσένα πάντα... φίλοι??

- Πολύ θα το ήθελα!!

Με πήρε αγκαλιά και μείναμε έτσι για δύο λεπτά!!

- Έχετε αργήσει στο μάθημα!!!

Ο Φοίβος πάλι μπροστά μας!! Το εννοούσε όταν έλεγε πως θα με έχει από κοντά!! Άφησε τον Ορέστη να περάσει μπροστά και μετά εμένα. Αλλά πριν προλάβω να προχωρήσω αρκετά, έσκυψε και μου ψιθύρισε στο αυτί μου.

- Θα τα πούμε μετά εμείς!!

Ανατρίχιασα ολόκληρη και πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα να ανεβαίνω τις σκάλες.