Faster Than The Sun (Sports Series #1)

Chapter 1

Journey

It was my mother's birthday when i decided to move in Manila and let my dreams to be started. Hindi ko maiwasang umiyak sa puntod nito dahil sa kalungkutan na iiwanan ko ang aking lupang sinilangan at sila ni papa.

Hindi kailanman kami nagkalayo sa isa't isa kahit na sa aming napakalaking downfall noong nakaraang taon. Naging strong kami kase alam namin na trials lamang iyon sa buhay kahit wala na si mama. I never been emotional about this things kase nga akala ko makakalimutan ko na ang lahat ng paghihirap namin noon. But i guess, hindi talaga maiiwasan kase tao lang naman ako at hindi robot para walang maramdaman.

"Mom, i know nakikita mo ako ngayon. I promise that i will make my dreams come true!" sabi ko sa kanya habang nakatingin sa puntod at umiiyak.

"Happy Birthday Ma!" dagdag ko pa.

Nagdaan ang minuto ganon parin ako umiiyak na hindi mapatahan para bang bata na kinuha ang tsokolate niya. Nang tumahan na ako tsaka ko pa naisipang umalis sa sementeryo at umuwi.

As I arrived at home, unang tingin ko pa lang tanaw ko na ang aking amang naghihintay sa akin. Makikita mo talaga ang pag aalala sa kanyang mga mata.

"Anong oras na Cymbelinee?" tanong ni papa sa akin na napakaseryoso ang mukha.

"Akas singko po at don lang naman po ako galing sa sementeryo pa." sagot ko.

"Sige, mag impaki kana at alam kung luluwas kana sa Manila mamaya." Papa

"Okay po pa." Ako

Dali dali akong nag impaki upang makakain pa ng haponan kasama ang aking ama. Matagal tagal din kase kaming magkakahiwalay kase sa Maynila na ako mag aaral pero uuwi naman ako pag kinakailangan eh o di kaya sa birthday niya para naman masiyahan siya at mabawasan ang lungkot na nadarama.

Ayon kumain ako ng kasama si papa kaso lang napakatahimik niya di ko masabayan yung vibes eh. Grabe naman tong si papa oh parang jowa ko lang nagtatampo. Ay wala nga pala akong jowa tas pag nalaman ni papa ganito iniisip ko patay ako. Siguro kakausapin ko nalang pag andoon na kami sa may barko. Nakakaguilty naman tong ginagawa ko pero gusto ko to eh.

I wanna soar high like the sun above as he wishes me a goodluck everytime I see it's sunshines in the afternoon. Eventhough it's too hot but I like it kase nga taga isla ako tas hindi gaganda ang mga dalampasigan kung walang araw sa umaga na nakakadagdag sa gandang tangi nito.

But I love also the moon that wants to tell me how she is grateful with the sun who can always be there for her whenever she has problems. It may be hard for the moon to show it's brightness at night but as the sun heartfully give it's light to his loved one. It will never be impossible for her to show what she is! Oh diba? Ganda ng istorya no? Narinig ko lang kase to sa lola't lolo ko noon nalimutan ko lang yung title. Nakakainspire lang na may taong ganon sa buhay natin. Sana nga makakatagpo ako ng ganoon. How I wish!

Nag tricycle kami papuntang barko at napakaganda ng liwanag sa langit. Plus points pa na may kumikislap at mga ulap na minsan ay natatakpan ang liwanag ng buwan. Hindi talaga ako magsasawang tignan ang mga ito lalo na't walang kupas ang gandang ipinapakita.

Pagdating sa sakayan ng barko nagsalita din sa wakas si papa ngunit nababakas parin ang seryosong mukha niya.

"Cymbeline, seryoso kana ba dito? Pwede ka namang sa atin nalang mag highschool tas sa college kana doon luluwas." sabi niya.