Kiss or Slap

Y

____________________Chapter Y

Namayani ang katahimikan sa loob ng sasakyan. I didn't know how to answer him and because of my shock, I felt like he isn't patient enough to wait. Iyong titig niya ay iba ang naipaparating sa akin, parang mas lalo lamang akong kinakabahan.

"Almost five years. No communication, and all. I was distracted from the thought of you, and not that I was trying to forget about you but the difficulty of not seeing you around nor feeling your presence next to me is depressing. I realized that forgetting is not the right thing to do."

Nalaglag ang panga ko.

"Did you wait for me, Isha? Kasi. Ako. Hinintay ko ito. I am now on the right track...and I'm done waiting," I saw his Adam's apple move. He gulped. "Nakalimutan mo na ba ako? Did you try to get rid of me, and the memories I instilled in you?"

"N-No."

I tried too. Pareho lang tayong hindi nakalimot. His hawk like eyes kept starring at me like I am his favorite prey. Pinapakiramdaman niya ako, at patuloy lamang akong nangapa ng mga salit.

"Ayos lang kung hindi buo ang isipan mo," basag niya sa katahimikan nang mapansing hindi na ako nagsalita pa. "You aren't expecting this and you aren't ready. Sorry. I won't rush you. I'll give you time."

I know what he's talking about. But, I cannot seem to have the self confidence to admit it. Parang hindi ako naniniwala. O hindi kapani-paniwala.

Tumagilid bigla ang kanyang ulo matapos ang ilang sandali. Tumagal yata kami masyado sa loob ng sasakyan na panay titigan lang. Tumingin ulit ako sa kanya at parang nalaglag ang aking puso nang makita kong kumislap ang kanyang mga mata. Then a tear dropped from it. Nalaglag ang panga ko.

"Are you okay?" Atentibo kong tanong at tinignan kung mayroon bang tissue sa paligid.

Gladly, there is. Ako na ang kumuha noon at 'saka inabot sa kanya. Bumaba ang tingin niya sa kamay ko at suminghot. Madilim man, alam kong namumula na ang kanyang ilong. His deep eyes didn't escape my view, dahil nakita kong pati ang mga 'yon ay namumula.

Inabot ng kamay niya iyon, ngunit hindi niya kinuha ang tissue, bagkus ay dumapo lamang ang kanyang kamay sa aking kamay. Gamit ang isa niya pang kamay, kinuha niya tissue at itinabi, giving all the access on his other hand. Pinagsalikop niya ang aming mga daliri, dahil doon, nabuhay ang mga matagal nang namatay na kuryente sa loob ng katawan ko... ang panginginig na siya lang ang nakakapagparamdam sa akin noon pa man.

Muling mayroong tumulong luha sa kanyang mga mata. Nataranta ako nang paulit-ulit at sinubukang abutin ang tissue na itinabi niya. He chuckled in behalf of his tears, parang imbes na ternohan ang kanyang luha ay sinalungat niya pa 'yun.

"I'm sorry. This is just too good be to true. Simula kasi noong iniwan kita sa sementeryong mag-isa noon, naisip ko na agad na magagalit ka sa akin; mas pipiliin mong kalimutan ako dahil naduwag ako. At hindi ko na inaasahan pang darating 'yung araw na..." kinagat niya ang kanyang labi at gumapang pababa sa aming kamay ang kanyang tingin. "Mahahawakan ko ulit ng ganito ng kamay mo. It felt like the same... almost five years ago, I was holding you like this too. I thought, hindi na mauulit pa iyon."

Humigpit ang kapit niya sa kamay ko. The warmth from his palm made its way to my soul. Parang kumalat ang init noon sa katawan ko, pati ang puso ko'y parang mahuhulog na hinahalina. So much micro feeling..too much to be felt towards only one person.

After that night, Mecho stayed. Kung bakit, hindi ko alam. Also, after that night, he began contacting me again like before. Noong una, I didn't fully understand what he meant, pero noong sumunod na mga araw na panay ang pangangamusta at pagti-text niya sa akin, napagtanto ko na kaagad.