ავტორის pov:
თეჰიონმა ოთახში ყველაფერი დალეწა რაც კი ხელში მოყვა. იგინებოდა და იმუქრებოდა, მის ძმას ემუქრებოდა. ამბობდა რომ ცოცხლად დამარხავდა თუ იუნგის რამე შეემთხვეოდა. მაგრამ მის ძმას თეჰიონის ლაპარაკი სულ ცალ ფეხზე ეკიდა. აბოლებდა და ზედ ვისკს აყოლებდა. სად იყო ამ დროს ჯინი...ის მის ოთახში ჩაიკეტა და თავს იწყევლიდა იმის გამო რომ ასეთი უმწეო იყო, იმის გამო რომ არ შეეძლო ნამჯუნთან შეწინააღმდეგება.
ჯინის pov:
ოთახში ლოგინზე ვზივარ და ვქვითინებ. ჩემი და ჩემი ძმის ბავშვობის ფოტოებს ვუყურებ და მისი მონატრება მკლავს. ამ დროს კი ოთახის კარი ხმაურიანად იღება და ოთახში ნამჯუნი შემოდის. მას ყურადღებას არ ვაქცევ და ისევ ტირილს ვაგრძელებ.
-ძალიან კარგად იცი რომ უნდა მოკეტო (ნამჯუნი)
*დაიგნორება*
-მგონი არ გესმის რა გითხარი
...(ნამჯუნი)
ის ჩემსკენ მოდის. გვერდზე მიჯდება და ფოტოებს ხელიდან მგლიჯავს.
-ოჰ აქ რა გვქონია (ნამჯუნი)
-დამიბრუნე
ხელი ფოტოებისკენ გავწიე მაგრამ ნამჯუნმა ისინი უცბად გადახია.
-უი შემთხვევით მომივიდა (ნამჯუნი)
-იდიოტი ხარ! მეზიზღები!
ვხვდები რომ ეს სიტყვები მისთვის არ უნდა მეთქვა მაგრამ უბრალოდ ვერ მოვითმინე. უკვე აღარ ვიცი რა მოხდება. სულ მკიდია რას დამიშავებს, მაგრამ არ მინდა რომ ბავშვს ზიანი მიაყენოს.
-გაიმეორე რაც მითხარი! (ჯუნი)
-მ..მმე..
ის უცბად იწევა ჩემსკენ და ხელებს ყელზე მიჭერს. ჰაერი არ მყოფნის იმისთვის რომ რამე ვუთხრა. მთელი ძალა მოვიკრიბე რომ მისთვის რაღაც მეთქვა რაც შეაჩერებდა.
-ნნ..ნამ..ჯუნ ბ..ბბავ..შვიი
მან მისი გაკვირვებული მზერა პირდაპირ სახეში მესროლა და ხელიც გამიშვა. მე ხარბად დავიწყე ჰაერის შესუნთქვა.
-რრა ბავშვი?! (ჯუნი)
-რატო გიკვირს?! ყოველი საღამო ერთიდაიგივეს კეთებით შენ გეგონა არაფერი მოხდებოდა?!
-ჯანდაბა!! (ჯუნი)
მას აღარაფერი უთქვამს და ოთახი გამწარებულმა დატოვა.
