- Επίπεδο Ένα: Επιβίωση -

- O N E -

  Κίνδυνος... μία μόνο λέξη μπορεί να πυροδοτήσει τόσα πολλά συναισθήματα και ένα από αυτά είναι η επιβίωση. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με κάτι που δεν θα μπορούσες ποτέ να διανοηθείς, τότε η φωτιά μέσα σου γίνεται πιο δυνατή και πιο μεγάλη από αυτήν γύρω σου.

༺♥༻

Δευτέρα,
08:00 π.μ.

Αναρωτιόταν, καθώς περπατούσε προς το σχολείο, σχετικά με το πως θα πήγαινε η φετινή χρονιά. Ανυπομονούσε να έληγε ήρεμα, δίχως δράματα πάλι, μιας και φέτος ήταν η τελευταία της χρονιά στο λύκειο. Ήθελε πως και πως να ξεκινήσει τις σπουδές της στην Αρχιτεκτονική πλησιάζοντας κι άλλο στο όνειρό της και ευτυχώς γι' αυτήν, η Ουάσιγκτον διέθετε μία σχολή Αρχιτεκτονικής, και μάλιστα πάρα πολύ καλή. Της άρεσε να σχεδιάζει. Να ζωντανεύει εικόνες και σκέψεις επάνω σε ένα χαρτί εμπλουτίζοντας το με χρώματα. Ήταν πολλές οι φορές που πήγαινε στην «πισίνα» του εθνικού μνημείου τους, στο Λίνκολν και απλά καθόταν στο γρασίδι σχεδιάζοντας την εικόνα γύρω της. Χανόταν μέσα στα χρώματα, τα οποία δεν έπαυαν λεπτό να της γεμίζουν το μυαλό με φαντασία. Η αλήθεια ήταν ότι της άρεσε πολύ αυτό διότι με αυτόν τον τρόπο ξέφευγε για λίγο από τον κόσμο στον οποίο ζούσε. Ήταν κάτι που της άρεσε και θα το έκανε πραγματικότητα όποια και όσα κι αν ήταν τα εμπόδια.

Φωνές και γέλια απέσπασαν την προσοχή της, ξυπνώντας την από τον λήθαργο των σκέψεων της, μόλις εκείνη κατέφθασε στον προορισμό της. Έψαξε με τα σκούρα μπλε μάτια της τις κολλητές της, την Carolyn και την Elina. Πάντα έφταναν νωρίτερα από αυτήν επειδή έμεναν πιο κοντά. Από μακριά αναγνώρισε την ψηλή φιγούρα της Elina με τα ατίθασα φουντωτά μαλλιά της και την στιλάτη φίλη της, Carolyn, να μαλώνουν. Πιθανόν για κάτι ασήμαντο ως συνήθως. Γέλασε απαλά με την συνηθισμένη τους εικόνα και κατευθύνθηκε προς την κεντρική πόρτα του σχολείου όπου την περίμεναν. Μόλις αντιλήφθηκαν την παρουσία της, η Carolyn ξεκίνησε να τρέχει καταπάνω της κάνοντας τις ξανθές μπούκλες της να φεύγουν προς τα πίσω.

Η κοπέλα σταμάτησε το περπάτημα της απότομα. Παναγία μου! Σκέφτηκε τρομοκρατημένη. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα και τέντωσε τα χέρια της μπροστά ώστε να την εμποδίσει μιας και ήξερε με τι φόρα πέφτει επάνω στους άλλους. Έτσι ήλπιζε δηλαδή.

«Κάτσε, αγάπη μου, να το συζητήσουμε πρώτα!» Είπε με παρακλητικό ύφος, ενώ τα μάτια της είχαν ελαφρώς γουρλώσει. Άδικος κόπος, όμως.