មនុស្សក្រោយខ្នង ( ចប់ )

មនុស្សក្រោយខ្នង

Short Novel

សួរស្ដីខ្ញុំគឺសៀវចាន់ជាក្មេងប្រុសម្នាក់អាយុ
19 ឆ្នាំ សព្វថ្ងៃខ្ញុំកំពុងតែរៀននៅសលកវិទ្យាល័យ Beijingជាមិត្តខ្ញុំម្នាក់ ពួកយើងរាប់អានគ្នាតាំងពីក្មេងៗមកម្លេះ តែខ្ញុំចម្លែកខ្លួនឯងណាស់ហេតុអីក៏ចេះអោយតែគេនៅជាមួយអ្នកផ្សេងខ្ញុំចេះតែមានអារម្មណ៍ថាខឹងចឹង ប៉ុន្ដែអារម្មណ៍នេះវាទើបមាន3 ឆ្នាំនេះទេ

សួរស្ដីខ្ញុំវ៉ាងអុីបូជាក្មេងប្រុសម្នាក់អាយុ 19 ឆ្នាំ
សព្វថ្ងៃខ្ញុំរៀននៅសលកវិទ្យាល័យនៅ Beijing
ជាមួយសៀវចាន់

{ ចូលសាច់រឿង }

រីង...រីង ស្នូរកណ្ដឹងបញ្ជាក់ថាដល់ម៉ោងចេញសម្រាកក៏បានបន្លឺឡើង

រាងសង្ហា ម្នាក់បានដើរចេញពីថ្នាក់ដោយទឹកមុខស្រស់ស្រាយមិនដឹងមានរឿងអ្វីទេ
« អុី បូ ឯងទៅណា » រាងតូចស្រែកសួរពីក្នុងថ្នាក់
« អរយើងទៅថ្នាក់ Crush យើងនោះអីឯងទៅទេ » អុី បូ
« អរឯងទៅចុះ យើងអត់ទៅទេ យើងមាន ការទៅមុនហើយ » សៀវ ចាន់ បដិសេធហើយក៏ដើរចេញទៅខាងក្រៅបាត់
« នេះគេកើត ហឹមកុំគិតច្រើនទៅរកហុងអុី វិញ » និយាយដោយញញឹមហើយក៏ដើរសំដៅទៅថ្នាក់ ហុង អុី

និយាយពីរាងតូចវិញ គេបានដើរមកទិញទឹក ដោះគោញាំព្រោះអោយតែរាងពិបាកចិត្តគេចូលចិត្តផឹកទឹកដោះព្រោះមានអារម្មណ៍ឆ្អែតហើយក៏ឈប់ពីបាកចិត្ត

« នេះខ្ញុំកើតអី » រាងតូចគិតម្នាក់ឯង ហើយក៏លើកទឹកដោះមកផឹកបណ្ដើរ
« រឺមួយខ្ញុំជា .... មិនអាចទេៗ » រាងតូចគិតមិនចេញ
« សៀវ ចាន់ » សំឡេងបានហៅគេ
« អូរ ឈិនកឺ » សៀវ ចាន់ឯងកើតអីបានជានៅទីនេះ
« ឯងមានរឿងអីមែនទេ » ឈិនកឺ
« គឺមិត្តខ្ញុំមានបញ្ហាខ្លះ » រាងតូចនិយាយ
« គេមានរឿងអី » ឈិន
« អរ គឺគេមិនដឹងយ៉ាងម៉េចទេចេះតែ ខឹងនិងមិត្តរបស់គេដែលនៅក្បែរអ្នក » រាងតូចនិយាយប្រាប់
« ប្រហែលគេស្រលាញ់ម្នាក់នោះទេដឹង » សៀវ ចាន់
« មិនអាចទេគេប្រុសហើយមិត្តគេជាប្រុសណា » សៀវ ចាន់ និយាយដោយភ្ញាក់ផ្អើល
« ប្រុសនិងប្រុសវាថី ស្រលាញ់គឺស្រលាញ់ហើយគិតអីហាស៎ ការស្រលាញ់វាមិនអាចហាមឃាត់ទេ វាជាសារជាតិមិនអាចកែបាន » ឈិន និយាយ
« ត្រូវ វាជាសារជាតិ » សៀវ ចាន់ ផ្ទួនពាក្យ
« ឯងកើតអីមើលទៅមុខឯងមិនស្រស់សោះ » ឈិន
« មិនអីទេ អរគុណបងហើយ » សៀវ ចាន់ ញញឹម
« ឯងនេះ » ឈិន និយាយហើយក៏យកដៃទៅញីក្បាលសៀវ ចាន់ របស់បៀបបងប្រុសនិងប្អូនប្រុស