Aşk Yolu

İki Adam

İki adam var birisi yalnız
Birisi düşer meydanlara delice
Birinde iklimler ıssız
Diğeri rengarenk zemherice

Dünyanın karanlığı kirli ve paslı,
Bataklığın kokusundan tiksiniyor hallice...
Ukbaya dönen yüzü ızdırablı ve yaslı,
Kendini dillendirir hecelerle gizlice...

Diğeriyse bir çocuk ağlamaklı gülmekli,
Gâh düşüyor gâh kalkıyor gâh üşüyor...
Kül rengine dönüyor gitgelleri ilmekli,
Gâh coşuyor gâh duruyor gâh koşuyor...

Biri zifirde kalıp manaya gözünü dikmiş,
Dünyadaki zifirden Ukbaları zorluyor...
Yalnızlığı, umursamaz, derince kazık çakmış,
Hatta Ukba zifirinde sınırları zorluyor...

Diğeri köşe bucak karanlıktan uzakta,
Kayıtsız ve tutarsız vakitler geçiriyor...
Karanlığı, tek kanatlı anlayan bir tuzakta,
Sahte ışıklarda rollerini seçiyor...

Biri uçurum kenarı, bir çiçekte nazlıca,
Oturmuş kenarına kokusunu alıyor...
Ayağını sarkıtıp ölümlere hızlıca,
Mıhlanıp uzaklara hayallere dalıyor...

İki adam var birisi yalnız !
Gözleri uzaklara tebessümle bakıyor...