"Νικόλας" (#2 Σαντα Ροζα Τζουνιορ)

Κεφαλαιο 31.

31.
Ζώης ο Γόης.

«Στο ορκίζομαι τρώω.Μια χαρά είμαι.»της απαντάω και βγάζω τον χυμο από μέσα.Γεμιζω ένα ποτήρι.

«Τελευταία ήσουν 86 κιλά.Οταν έρθεις θα σε μετρήσω.Να ξέρεις»λέει.
«Αμάν βρε γιαγιά»της λέω γιατί αυτό είναι τραγικό.
«Έλα γρήγορα εντάξει;»
«Θα έρθω.»της απαντάω.

Ειδικά τώρα δεν με κρατάει τίποτα εδώ.Η αλήθεια είναι ότι αυτήν την φορά κάθομουν πιο πολύ για την Ελλη αλλά πλέον δεν υπάρχει λόγος.Πλεον το κατάλαβα.Αργησα αλλά το κατάλαβα.

«Έλα να σου πω τον καφέ.Τα κορίτσια βαρέθηκαν.»
«Αυτός ο καφές σου....»σχολιάζω.
«Ακόμα δεν με πιστεύεις;»
«Βλέπεις καμία δεσποινίς Γαρδενια;Γιατί εγώ δεν βλέπω τίποτα...»της λέω το αυτονόητο.

Σε όλους λέει τον καφέ.Απλα επειδή εμένα και τα κορίτσια μας έχει σπιτι,μας τον λέει δεκαπέντε φορές την έβδομαδα.Δεν αλλάζει και τίποτα βέβαια.Σχεδον τα ίδια πάντα λέει.

Ας πούμε για εμένα λέει για την δεσποινίς Γαρδενια.Για την Χαρά λέει ότι βλέπει λεφτά.Πολλα
Λεφτά.Και για την Αλεξάνδρα ότι βλέπει πόνο.Πονο
Για τον ερωτα.Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό αλλά εγώ δεν το πιστεύω.Ειδικα η Αλεξάνδρα ποτέ δεν θα άφηνε κανέναν να την κάνει να κλάψει.

«Με στεναχωρείς τώρα...»
«Ενταξει σταματάω»λέω επειδή το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να την στεναχωρήσω.Εχει και την καρδιά της.

Ακούω την πόρτα από μέσα τώρα.
«Γιαγιά να σε κλείσω;Χτυπάνε»
«Καλά αγόρι μου.Ελπιζω να σε δω σύντομα επειδή μου έλειψες.»
«Και εμένα γιαγιά.Τα λέμε.Να προσεχείς.»λέω και
Το κλείνω και τρέχω να ανοίξω.

Θα ήμουν ανόητος αν έλεγα ότι ήθελα να είναι η Ελλη;
Θα ήμουν.

Ήρθε το μεσημέρι και με ρώτησε για την Δήμητρα.Αν κοιμήθηκα μαζί της.Πραγμα περίεργο επειδή αυτή με έδιωξε και είπε όλα αυτά τα άσχημα πράγματα.

Βλέπω τον Προκοπή με ένα μεγάλο χαμόγελο.
«Γεια σου Νικόλα!»λέει και μπαίνει μέσα μόνος του.
«Καλώς τον.»λέω.

Δεν έχει ξαναέρθει σε εμένα.

«Ελπίζω να μην ενοχλώ.Η Ελλη;Δεν είναι εδώ;»ρωτάει.

Όχι,επειδή την κουράζω από ότι φενεται.

«Γιατί να είναι εδώ;»
«Επειδή πάντα εδώ είναι.Υπεθεσα...»
«Να μην υποθέτεις.Η Ελλη είναι σπιτι της.»
«Καλά καλά...συγνώμη...»λέει.
«Θα πιεις κάτι;»τον ρωτάω.