Yüreğimden Tut

17. Bölüm Korkmasın

Hilal, kendisiyle konuşmak için etrafında dolanan Yılmaz’ın yüzüne dahi bakamazken aklına gelen görüntüleri yok etmek istiyordu. Başka bir adamın bedeni onun bedenine bu kadar yakın olmamalıydı. Oturma odasından çıkmak istediğinde içeriye giren Yılmaz kapıyı kapatıp karşısına geçti. Kalbi korkuyla atarken adamın gözlerine sabitledi gözlerini.

“Akşam uyuya kaldım. Seninle bile isteye o halde uyanmak benim de hoşuma gitmedi.”

Hilal anladım dercesine başını sallarken başını sol tarafa çevirdi. Onu rahatsız eden bu hislerden kurtulmak için çırpınırken gözleri adeta onunla oyun oynuyordu. Cihangir’i görünce tüm bedeni buz kesti. Kalbi heyecanla atarken adım adım ilerledi. Elini uzattığında Cihangir yok olmuştu. Hızla odada gezinen bakışları bu kez Cihangir’i kapının yanında görmüştü. Hilal oraya doğru yürüdüğünde yine kaybolmuştu Cihangir.

“Nereye gitti?”

Yılmaz şaşkınlıkla izlerken Hilal’i bileğinden yakaladı.

“Kim nereye gitti?”

Hilal kendisine gelirken az önceki şeyle yutkundu. Kafayı yiyor olmalıydı. Cihangir’i görmüştü ama gerçek değildi olamazdı. Odadan çıkmak istediğinde Yılmaz bir kez daha önünü kesti. Başı dönmeye başladığı an da düşmek istemediği için Yılmaz’ın kollarına tutundu.

“Yılmaz.”

Adam kendi ismini duymuştu duymasına ama genç kadın baygın gözler ile ona bakıyordu. Başını bir anda göğsüne koyan kadın gözlerini de kapatmıştı.

Hilal gözlerini açmış garip garip etrafına bakınırken adamı bir anda kolundan tutup kendisine çekti. Yılmaz kalbi ağzında atarken, Hilal onu üzerine doğru bilinçsizce çekerken o ise sadece nefesini tutmakla yetiniyordu. Aklı ondan uzaklaşırken yüzleri arasında az da olsa mesafeyi yok sayan kadının kıvrılan dudakları her saniye heyecanlandırırken sağ elini yastığın yanına bastırdı.
Ona bakan Cihangir’e gülümseyen Hilal görüntünün gerçek sahibine dönmesiyle elleriyle uzaklaştırdı Yılmaz’ı. Yattığı yerden kalkarken az önce yaptığını inanamıyordu. Birkaç adımdan sonra istemsizce ağlarken kendisine neler olduğunu anlayamıyordu.
Yılmaz’ı tam dibinde bulmuştu. Saçlarının dipleri bile terlerken geriye doğru adımlar  attı. Ayakları birbirine dolandığında Yılmaz belinden yakalanıp düşmesini engelledi. Kendisini toparlayamıyordu. Yılmaz bıraksın diye uğraştığını düşünürken aslında kılını dahi kıpırdatamadığını anlayamıyordu. Halsizce onu tutan adamın kollarında kalırken tek yaptığı şey ağlamak oldu. Yılmaz ona bakarken Hilal sessizce dudaklarını oynattı.

“Özledim.”

Sesini kendisi bile duymazken Yılmaz kollarında ağlayan kadının haline anlam veremiyordu. Elini çekmek istediğinde Hilal bunu yapmasına izin vermemişti. Kolunu tutup sıktığında Yılmaz yutkunmak zorunda kalmıştı. Bedenleri birbirine yapışmışken Hilal’in sözleri tüm hislerini dağıtmıştı.

“Cihangir’i özledim.”

Sonrası ise kadının geri çekilmesi olmuştu. Yılmaz koşar adımlarla odadan çıkarken Hilal’i öylece bırakmıştı...

O akşam Yılmaz eve gelmemişti. Hilal zor da olsa gözlerini çalan telefon sesiyle açmış ve ayağa kalkmıştı. Odasındaki yatağını toparladıktan sonra banyoya girdi.
Üvey annesi ve kız kardeşi evine geleceği için onlara hazırlık yaparken hiçbir şey yemek istememişti ta ki Selvi’nin ona getirdiği çaya kadar.
Sohbetler devam ederken Hilal yine terlemeye ve konuşulanları anlamamaya başladığında yerinden kalkıp odasına girdi. Gözleri uykuyla savaşırken elini yüzünü yıkamak için banyo kapısını açmak istediğinde kapı içeriden açılmıştı. Ayakta zor dururken kendisini Yılmaz’ın çıplak göğsüne avuç içleriyle dokunurken buldu. Yavaşça başını kaldırdığında adamın saçlarından; yanaklarına, oradan da boynuna akan suları takip ederken sonunda gözlerini geçte olsa Yılmaz’ın yüzüne dikti. Açılan kapı sesiyle toparlanamadan onlara bakan Selvi’yi görünce geri çekilmesine fırsatı olmadan Selvi kapıyı kapatmıştı. Hilal elinin altında duran tenin varlığını hatırlayınca ellerini indirdi.
Yılmaz göğsünde duran ellerin sıcaklığı ile erirken kalbi de hızlanmıştı. Kadının kendisini geri çekmeden öylece durması nefesini tutmasına sebep olurken açılan kapı ile gerçek dünyaya gözlerini açmıştı.