Wang wang! Dark Pink Alert. Iwasan ang masyadong pag-i-imagine. Nakaka-berde ng utak—well, sa’ken, Pink. Haha.
-
Angel POV
Hindi ako masyadong nkatulog kagabi. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako or what? Kailangan ko bang maging proud sa sarli ko dahil napapa-amo ko na ang isang Oliver Ynarez? He can’t be mad at me—dahil sa baby namin. At ako, mali bang gawin kong alas iyon para mapakita sa kanya na hindi ako basta basta magpapa-api sa kanya at magiging sunud-sunuran lang sa kanya?
Kanina pa ako gising pero wala akong lakas na bumangon. Feeling ko nangangalay ‘yung katawan ko. Dahil ba ‘to sa pagbubuntis ko? Mahigit one month na ang tiyan ko at malayo-layo pa bago ao manganak. Sa ilang buwan na pagbubuntis ko, magawa ko kayang palambutin ang puso ni Oliver? Kasi gusto kong mangyari ‘yun. Hindi naman masamang mag-try ‘di ba? Kung iisipin ko nab aka masaktan ako, well, ngayon pa ba? I’m used to it so there’s nothing to worry. I will do my best para matanggal ang galit sa puso niya. Because sometimes, i can feel it, everytime we make love, i can feel his love for me. Nabubuntungan lang talaga ng galit kaya lagging revege ang bukambibig niya. Sa totoo lang, gusto ko ng mag-confess sa kanya pero mas magandng palambutin ko muna ang puso niya bago ko sabihin sa kanya ang history ng pagmamahal ko sa kanya. Kung kelan at paano nagsimula.
Kung hindi ko man magawang palambutin ang puso niya hanggang makapanganak ako, that’s the time that I will drop him like a bag of dirt. Mahaba pa ang pasensya ko at kaya ko pang magtiis. Wala, mahal ko eh.
“Hey.”
Napakislot ako nang maramdaman ko ang braso ni Oliver na pumulupot sa waist ko. He hugs me saka ko naramdaman ang bibig niya sa may tainga ko. “Good morning, wife.” He whispered then kiss my ears. Damn, it gives shivers to my system. Iba talaag ang epekto sa’ken ni Oliver.
“Goodmorning.” Bati ko sa kanya. I tried to act normal kahit medyo mahirap. Sino naman kasing hindi mahihirapan kung kailangan mong mag-pretend na hindi mo alam na nagpe-pretend siya. Ang gulo, ‘di ba?
Itinukod niya ang siko niya sa kama saka humarap sa’ken. Nakahiga lang ako sa kama at nakatingin sa kanya. “Do you want me for breakfast?” he smirked. Oh, not now, Oliver. Aga-aga, sinasapian ka na naman ng kalandian mo.
“Sorry not sorry. But I preferred bacon for breakfast.” I said smiling. Ayoko namang ipakita sa kanya na parang may iba. Gusto kong umaktong normal pa rin sa harap niya. Well, sabi ko naman sa sarili ko, hindi ako magpapa-apekto na sa kanya—tulad ng, kung makita ko amn silang magkasama ng girlfriend niya. Kailangan kong mag-ingat dahil hindi langs arili ko ang dapat kong alalahanin kundi ang bata na nasa sinauunan ko. Hindi ko hahayaang ma-apektuhan ng mga pinapakita sa’ken ni Oliver ang baby na nasa tiyan ko.
He tch-ed then slightly pinched my cheeks. “Alright. My wife wants bacon and not hotdog.” he grinned. Ang bastos talaga ng Oliver na’to. Gusto ko tuloy matawa nang makita kong mag-pout siya pagkasabi niyon.
I sighed. “Bumangon ka na. May trabaho ka pa.” Paalala ko. Bakit pakiramdam ko, normal lang kaming mag-asawa? Yung hindi nag-e-exist ‘yung revenge and anger sa pagitan namin? Pati na din ‘yung word na pretender. I don’t know, pero kung ganito lang talaga, ang say asana. Ang sarap sana sa pakiramdam na gigising ka araw-araw na ganito. Normal lang ang lahat. Hindi yung reality na pulos kasinungalingan at pagpe-retend lang ang nangyayari sa pagitan namin. And you know what? Reality hurts.
