𝓮𝓵𝓯 | chanlix [✓]

ᴀᴋᴛ - ɪɪ

•

ＡＫＴ
Ｚ Ｗ ＥＩ

𝘪𝘤𝘩 𝘣𝘪𝘯 𝘥𝘢𝘴 𝘬𝘭𝘦𝘪𝘯𝘦𝘳𝘦 𝘷𝘰𝘯 𝘻𝘸𝘦𝘪 ü𝘣𝘦𝘭𝘯

•

𝓢onrasında yaşanan her şey, bir göz kırpma hızındaydı.

Felix, acil servisin önündeki boş sedyeye adeta bir ölü gibi uzanmış vaziyetteydi şimdi ve aklını zorlamasına rağmen ambulansın kapısı açıldıktan sonra acil servisin ortasında bayılışı dışında hiçbir şey hatırlayamıyordu.

Uyanalı tahminî yarım saat oluyordu. Yatırıldığı pozisyondaydı hâlen, öylece kalakalmıştı. Hastane tavanındaki borulardı tek manzarası. Yalnızca durmaksızın ağladığının farkındaydı, başka tepkiler verebilmekten acizdi. Gözlerinden akan yaşlar yanaklarını ısıtıyor ve ıslatıyordu ancak silemiyordu. Doğrulmak şöyle dursun, kolunu kaldıracak mecali kalmamıştı. Taş taşımış gibiydi.

Yaşam ile ölüm arasında yalınayak, savunmasız dikilmişti yine. Ölümün o meşhur yanık kokusu yakmıştı yine ciğerlerini. Zehirlemişti onu. Kaçışı yoktu, saklanacak deliği yoktu. Her insanın kendine has kokusu olurdu, Felix Lee resmen buram buram ölüm kokuyordu. Gittiği her yere götürüyordu ölümü. Artık sevdiği sevmediği diye ayırt da etmiyordu.

Ölüm onun için hiçbir şeyi ayırt etmiyordu.

Bu çok fazlaydı. Dayanabileceğinden misillerce fazlaydı. Genç adam çelimsiz bir ruhtu sadece. Parlak bir zekâsı yoktu ya da görenlerin ağzını açık bırakacak türde yetenekleri. O sadece Felix'ti. Böyle acınası bir duruma düşmek için ne yapmış olabilirdi ki? Aklı bir türlü almıyordu.

Bir an önce bitmek ve tükenmek istiyordu. Toz olup evrenler arasında kaybolmak, bir başkası tarafından solunmak ve bir daha bulunmamak üzere kayıplara karışmak. Bu varoluş ağrısını dindirecek bir ağrı kesicisi yoktu, bu yüzden ağrıyan uzvunu, yani benliğini koparıp atmak tek olası çareydi. Fakat bunu nasıl yapacaktı, hiçbir fikri yoktu.