Φανεροί & Κρυμμένοι Εαυτοί

6. Τρελαίνομαι;

Πήγαμε κατευθείαν από την σχολή στο πιο κοντινό κλαμπ και όπως ήταν προφανές, γινόταν χαμός. Βρήκαμε ένα άδειο τραπέζι και βολευτήκαμε εκεί.
"Λέω να πάω να παραγγείλω κανένα ποτό, τι θα πάρετε εσείς;"
"ΒΟΤΚΑ"
"ΟΥΙΣΚΙΙ"
..............
Άρχισαν να με βομβαρδίζουν με ποτά και φυσικά δεν συγκράτησα κανένα.
"Καλά ας πάρει ο καθένας το δικό του" Είπα γελώντας και κατευθύνθηκα προς το μπαρ.
Ευτυχώς πέρα από έναν άντρα που καθόταν και τα έπινε δεν υπήρχε κάποιος άλλος έτσι στάθηκα δίπλα του και περίμενα τον μπάρμαν.
"Τι θα πάρει το κορίτσι μας;"
"Μία βότκα σκέτη"
"Αμέσως!"
Ο άντρας δίπλα μου είχε γυρισμένο το κεφάλι προς το μέρος μου αλλά τα μακριά του μαλλιά έπεφταν μπροστά στο πρόσωπο του δυσκολεύοντας με να δω τα χαρακτηριστικά του. Κάτι μου θύμιζε αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ τι.
"Ορίστε το ποτό σου όμορφη"
"Ευχαριστώ" Είπα και απομακρύνθηκα βιαστικά όταν ένα χέρι γραπώθηκε γύρω από την μέση μου τραβώντας με προς το μέρος του και συνεπώς κολλώντας με πάνω του.
Ο άντρας με τα μακριά μαλλιά με είχε κολλήσει πάνω του και τότε είδα το πρόσωπο του. Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα και έμεινα παγωμένη στην αγκαλιά του.
"Τι κάνεις εσύ εδώ...?" Ψέλλισα άθελα μου στον ενικό και όταν πήγα να το διορθώσω με διέκοψε.
"Με ξέρεις;" Πόσο έχει πιει για να μην με θυμάται..Και η αδερφή μου που είναι; νόμιζα ότι θα ήταν μαζί απόψε. Ούτε πάλι με άφησε να μιλήσω. Τα δάχτυλα του ελεύθερου χεριού του είχαν μπλεχτεί στα μαλλιά μου χαϊδεύοντας τα προσεκτικά. Ανατρίχιασα σε αυτή την κίνηση και έκανα να τραβηχτώ αλλά δεν με άφησε. "Εγώ σίγουρα δεν σε ξέρω μικρή.."
"Δεν είμαι μικρή..." Μουρμούρισα μέσα από τα δόντια μου και στα χείλη του σχηματίστηκε ένα λοξό χαμόγελο. "Μπορείς να πάψεις να με αγγίζεις; Θα μας δουν.." Με αγνόησε επιδεικτικά. Συνέχισε να χαϊδεύει τα μαλλιά μου ενώ τα πρόσωπα μας ήταν πολύ κοντά μεταξύ τους.
"ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΑΣΕ ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ" Ακούστηκε από το πουθενά η φωνή του Ιάκωβου και τότε εκείνος απομάκρυνε τα χέρια του από μένα. Μαλάκα τον είπε; Τι συμβαίνει εδώ; Ποιος φυσιολογικός φοιτητής θα πει μαλάκα τον διευθυντή του; Θα τρελαθώ.. Το νιώθω.
"Εσύ τι ανακατεύεσαι μωρέ;" Η φωνή του ακουγόταν διαφορετική. Ήταν πιο ελκυστική από ότι την θυμόμουν και για κάποιον λόγο όταν ξεκόλλησε το σώμα του από το δικό μου ένιωσα μια μικρή ενόχληση. Μα καλά, τι στο καλό μου συμβαίνει..
"Είναι συμφοιτήτρια μου!" Είπε ο Ιάκωβος αγριοκοιτώντας τον και τότε το πρόσωπο του Άρη συσπάστηκε. Μα καλά, γιατί αυτή η αντίδραση; λες και όντως δεν με ήξερε.
"Πω ρε φίλε..Μπορείς να μην φέρνεις τις συμφοιτήτριες σου από το μπουρδέλο εδώ;"
ΤΙ ΛΕΕΙ... Που στο καλό πήγαν οι τρόποι του; Μπορεί να μην τον εμπιστευόμουν αλλά αν κάτι μου είχε δείξει από την μέρα που τον γνώρισα ήταν οι τρόποι του και αυτοί τώρα είχαν κάνει φτερά. Ο Ιάκωβος στράφηκε προς το μέρος μου.
"Σε παρακαλώ, πήγαινε στους άλλους..και αν μπορείς μη τους πεις τίποτα, εντάξει;"
"Οκευ.." Είπα αμήχανα και άρχισα να απομακρύνομαι αλλά θα ορκιζόμουν ότι άκουσα τον Ιάκωβο να λέει το όνομα Φίλιππος. Δύσκολη βραδιά η αποψινή.