Φανεροί & Κρυμμένοι Εαυτοί

19. Μάχη με τους δαίμονες

"Να κοιτάς με τα μάτια της καρδιάς. Τότε μπορείς να αγκαλιάσεις το σκοτάδι του και να συγχωρέσεις την αμαρτία του που βυθίστηκε."

Παρόν [Σπίτι Άρη]
Μόλις ο Άρης παράγγειλε την πίτσα έκατσε στην πολυθρόνα λίγο πιο πέρα από τα κορίτσια. Τις χάζευε και έπιανε τον εαυτό του να σκέφτεται για άλλη μια φορά το παρελθόν. Ένα παρελθόν όμως που απέφευγε να σκέφτεται.

Flashback 14 χρόνια πριν.
Ήταν στην κουζίνα της και μαγείρευε για τον Φίλιππο. Ήξερε ότι μόλις γύριζε από την βόλτα του θα πεινάει σαν λύκος. Πάντα αυτό γινόταν.
Σήμερα όμως ήταν θλιμμένη. Χθες έκανε πάλι απόπειρα να μιλήσει με τον Άρη στο τηλέφωνο αλλά ο πρώην άντρας της αρνήθηκε ξανά να μιλήσει με τον γιο της. Της είπε ψέματα ότι δεν θέλει να μιλάνε. Ήξερε ότι αυτό θα την αποτελείωνε πράγμα που έγινε.
Αγαπούσε πολύ τον Άρη αλλά δεν μπορούσε να τον σώσει από τα δίχτυα του άκαρδου αυτού άντρα. Απορούσε πως παντρεύτηκε τέτοιο τέρας. Χαμένη στις σκέψεις της δεν άκουσε την πόρτα να ανοίγει. Βήματα ακούστηκαν στο ξύλινο πάτωμα που τράβηξαν την προσοχή της.
"Φίλιππε; Επέστρεψες; Δεν έγινε το φαγητό ακ...." Είχε σηκωθεί για να πάει στο σαλόνι να δει τον Φίλιππο αλλά αυτό που αντίκρισε της έκοψε τα λόγια στην μέση.
Ο πρώην άντρας της στεκόταν δίπλα από τον καναπέ χαμογελώντας με μνησικακία.
"Μάντεψε ξανά!" 
"Τι κάνεις εσύ εδώ;" Τον ρώτησε παίρνοντας αμυντική στάση στο σώμα της.
"Ήρθα επειδή μου έλειψες. Άκουσα την φωνή σου χθες και σε πεθύμησα"
"Σήκω φύγε τώρα! Βρομοκοπάς αλκοόλ!"
Εκείνος αγνοώντας τα λόγια της, την πλησίασε και στάθηκε μπροστά της.
"Δεν σου έλειψα μωρό μου;"
"ΕΙΠΑ ΣΗΚΩ ΦΥΓΕ!" Το βλέμμα του σκοτείνιασε. Ποτέ δεν του άρεσε να του βγάζουν γλώσσα.
"Ύψωσες φωνή μωρή σκρόφα;"
"Είπα φ...." Το χέρι του έσφιξε βίαια τον λαιμό της πριν ολοκληρώσει τα λόγια της.
"Σου έχω πει, κανείς δεν μου υψώνει φωνή εμένα. Κατάλαβες;" Άφησε τον λαιμό της βλέποντας την να παλεύει με τα χέρια της για να τον απωθήσει και την άφησε να ανασάνει.
"Άντε μου στο διάολο. Φύγε γιατί θα καλέσω την αστυνομία!"
Αυτό ήταν. Ένα δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο την έκανε να βρεθεί κολλημένη στον τοίχο. Δεν της έδωσε περιθώρια όμως. Πριν προλάβει να συνέλθει από την ζάλη είχε ήδη αρχίσει να την τραβάει από τα μαλλιά με προορισμό τον καναπέ. Εκείνη δεν έκλαψε. Μόνο μόρφασε από τον πόνο. Ήταν δυνατή γυναίκα.
"Θα σε γαμήσω μωρή, τόσο άγρια που θα παρακαλάς να σε σκοτώσω!" Την ξάπλωσε στον καναπέ και ανέβηκε πάνω της. Εκείνη χτυπιόταν από κάτω του σαν το ψάρι με όση δύναμη είχε. Μια δυνατή γονατιά τον βρήκε στο μόριο του και τον έκανε να ουρλιάξει από τον πόνο. Είδε ότι τον πόνεσε και επικέντρωσε όλη την δύναμη της εκεί χτυπώντας τον ξανά και ξανά σε μια προσπάθεια να τον διώξει από πάνω της.
Αυτός όμως ήταν πεισματάρης. Όσο και αν πόναγε δεν κουνήθηκε. Άλλοι στην θέση του ήδη θα είχαν πέσει στο πάτωμα από τον πόνο, αντιθέτως αυτός γέλαγε υστερικά. Τα χέρια του άρχισαν να σφίγγουν τον λαιμό της πνίγοντας της και στερώντας σιγά σιγά την ζωή από τα μάτια της. Ανίκανη εκείνη, ένιωσε να χάνετε. Προσπάθησε να κοιτάξει με την θολή της όραση τριγύρω για οτιδήποτε μπορούσε να χρησιμοποιήσει ως όπλο. Το μόνο που υπήρχε κοντά της ήταν ένα γυάλινο βάζο το οποίο δεν κατάφερε να πιάσει ποτέ. Εκείνη είχε χάσει τις δυνάμεις της και αυτός είδε που κοίταζε. Γέλασε.
"Δεν πρόκειται να μου κάνεις τίποτα με αυτό!" Το σώμα της δεν σταματούσε να παλεύει ακόμα και αν ο αέρας από μέσα της είχε στερέψει. Εκείνος άρχισε να εκνευρίζεται περισσότερο. "Άρχισες να με κουράζεις.." Μουρμούρισε και έπιασε το βάζο που κοιτούσε εκείνη προηγουμένως. Δεν δίστασε να το σπάσει πάνω της και αμέσως να επιλέξει το μεγαλύτερο κομμάτι με το οποίο της χάραξε μια μεγάλη, βαθιά γραμμή στον λαιμό στερώντας της τον κόσμο, την ίδια της την ψυχή.
Τέλος Flashback