SUPERG!RL

Κεφάλαιο 2ο

«Είσαι καλύτερα», ρώτησε η μαμά της καθώς οδηγούσε, ρίχνοντας της μια γρήγορη ματιά. Φαινόταν καλά. Η Στεφανία απάντησε καταφατικά. Δεν ένιωθε πια τον πονοκέφαλο.

Άνοιξε το παράθυρο, πατώντας την αριστερή πλευρά ενός μαύρου κουμπιού που βρισκόταν στο πάνω μέρος του χερουλιού της πόρτας. Το πλαστικό κάλυμμα του ήταν τόσο μαλακό που το δάχτυλο της χώθηκε λίγα εκατοστά στο εσωτερικό του κουμπιού. Το παράθυρο άρχισε να ανοίγει σιγά σιγά και όσο άνοιγε, τόσο περισσότερος αέρας έμπαινε μέσα στο αμάξι. Ο αέρας χτυπούσε το πρόσωπο της Στεφανίας όλο και πιο δυνατά και τα ξανθά μαλλιά της ανέμιζαν αριστερά και δεξιά λες και προσπαθούσαν να ξεφύγουν από το κεφάλι του κοριτσιού. Ο πρωινός αέρας ήταν λίγο κρύος και ίσως ευχάριστος θα έλεγε κανείς γιατί σε βοηθούσε να ξυπνήσεις για τα καλά.

Σκεφτόταν πως θα ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο. Ήταν αγχωμένη γιατί πέρα από το γεγονός ότι δεν γνώριζε κανέναν ήταν και ότι η σχολική χρονιά είχε ήδη ξεκινήσει. Είχε χάσει έναν μήνα και ενώ δεν ήταν μεγάλο χρονικό διάστημα, αυτή εξακολουθούσε να αγχώνεται.

«Μην αγχώνεσαι τόσο κοπελιά», είπε η μαμά της χωρίς καν να την κοιτάξει. Η Στεφανία απόρησε για μια ακόμη φορά πως γίνεται να καταλαβαίνει κάθε φορά τι σκέφτεται. Ήταν λες και μπορούσε να διαβάσει την σκέψη της καμιά φορά. Ήταν λες και η μαμά της είχε σούπερ δυνάμεις.

«Δεν αγχώνομαι», είπε η Στεφανία προσπαθώντας να πείσει την μητέρα της. Έπειτα, η μαμά της την έριξε μια αστραπιαία μάτια και το κορίτσι ανταπέδωσε με ένα αστραπιαίο χαμόγελο, το οποίο προσπάθησε να είναι αληθινό.

«Είμαι σίγουρη πως θα υπάρχουν πολλά παιδιά που πεθαίνουν να σε γνωρίσουν. Και αρκετά άλλα αγοράκια που θα θέλουν να είναι κάτι παραπάνω από απλοί φίλοι», είπε η μαμά της και την κοίταξε, κλείνοντας της το μάτι.

Η Στεφανία άρχισε να γελάει. Το γέλιο της ήταν επιτέλους αληθινό. Τα ρόδινα μάγουλα της επιτέλους εμφανίστηκαν. Κοκκίνησε και ήταν σαν ώριμη ντομάτα, έτοιμη για να την κόψεις στα δύο και να την φας. Χτυπιόταν μόνη της στο κάθισμα και χοροπηδούσε μετά από ότι άκουσε. Η μαμά της της είχε φτιάξει την διάθεση. Κατάφερε να φωτίσει με της αχτίδες της αυτό το ντροπαλό ηλιοτρόπιο με αποτέλεσμα να το κάνει να ανθίσει.

«Μου έφτιαξες την διάθεση τόσο πολύ μαμά», απάντησε χαρούμενα μετά από λίγο στη μαμά της και έπειτα προσπάθησε να ηρεμήσει από το πολύ γέλιο, παίρνοντας βαθιές ανάσες.