Love Links 4: My Clumsy Princess [COMPLETED & PUBLISHED UNDER PHR]

Part 2

"Hindi pamilyar ang iyong mukha dito sa probinsiya. Ikaw ba'y isang tiga-lungsod? Nasaan ang iyong mga magulang?"

"Ganoon na nga po. Tiga-Maynila po ako. Nasa ibang bansa naman po ang parents ko dahil sa trabaho nila."

Saglit itong natahimik. "Kung ganoon ay lumaki kang hindi nakakasama ang mga magulang mo?"

Payak siyang ngumiti. "Sanay na po ako. Isa pa, kasama ko naman ang Lola Angeles ko sa bahay."

Napatango ito. Nagpatuloy itong maglakad. Brian felt comfortable on this stranger's wide back. Kayumanggi ang kulay ng balat nito subalit mukhang mas nakakaangat ang itsura nito sa ibang tribung nakatira sa bundok dahil sa pagdadala nito sa sarili. Nakabahag ang lalaki subalit may sapin ito sa paa. Isang tsinelas na goma. Ang pang-itaas nito ay isang puting kamison. Sa kabuuan ay malinis itong tingnan.

Ilang oras pa ang nakakaraan, habang naglalakad ay kung anu-ano pa ang napag-usapan nila. Nalaman niyang kabilang ito sa isang sagradong tribu na hindi masyadong kilala sa Cordillera. Nagtanong siya tungkol doon subalit hindi na sumagot pa ang lalaki kung anong klase ang tribu na kinabibilangan nito.

Tahimik lang ang lalaki habang walang mababakas na emosyon sa mga mata nito kundi isang purong kalungkutan na batid ni Brian na ayaw nitong pag-usapan. Iniba niya ang tanong patungkol naman sa pamilya nito.

Naikuwento nitong may anak itong isang siyam na taong gulang na babae subalit wala itong asawa. Ang sabi pa nito'y hindi na nakagisnan ng bata ang ina dahil pumanaw iyon sanggol pa lamang ito.

Hindi na nila napansin na nakababa na pala sila ng kapatagan sa haba ng kanilang usapan.

"Maraming salamat po ulit, Mang Hadji," sabi niya. Nakaalalay na sa kanya ang kanyang mga kasama pagbaba pa lang nila. They were all worried about him at nagpasya nga sana ang mga itong tumawag ng rescue team upang saklolohan siya dahil sa sama ng ulan sa kabundukan.

"Pinakaba mo talaga kami pare," napapailing na komento ni Miko.

"Ako nga ang muntikan nang mamatay, pare. Mabuti na lang at naagapan ako ni Mang Hadji."

Tumingin ang mga kasama niya sa lalaking nakabahag na katabi niya. Ang iba ay magalang na nagsipagngitian dito habang may ilan namang natatawa. He felt offended for the humble middle-aged man.

"Magsitigil nga kayo diyan! Hoy Medina! Torres! Para kayong mga tanga diyan!" saway niya sa mga grupo nitong malokong tumatawa.

"Huwag mo akong alalahanin, Brian. Sanay na ako sa reaksyon ng ibang tao lalung-lalo na ng mga tiga-labas. Sige, ako'y lalakad na sa aking patutunguhan. Ingatan mo ang iyong sarili."

"Sandali ho,, Mang Hadji!" pigil niya dito nang akmang tatalikod na ito.

Nagtatakang napatigil ito at muling bumaling sa kanya. Gustuhin man niyang abutan ito ng pera ay alam niyang hindi ito ang tipo ng taong ikatutuwa ang kaunting halagang mai-a-abot niya. Sa unang pag-uusap pa lang, alam niyang maprinsipyong tao ito. Hindi siya nito tinulungan upang magpabayad. Magaan ang loob niya dito.

Nagmamadaling naglabas siya ng notebook at ballpen mula sa kanyang backpack. Isinulat niya doon ang kanyang contact number maging ang address ng kanilang bahay. 

"Kung sakaling kailanganin niyo po ang tulong ko balang-araw. Huwag po kayong magdalawang-isip na lapitan ako. Utang ko po sa inyo ang buhay ko. Kaya nakahanda po akong tulungan kayo sa abot ng aking makakaya."