(un)real

Chapter Twenty Nine [Jessy]

Ik ben eindelijk thuis, de laatste schooldag waarop ik moet doen dat ik iets met Matt heb ik voorbij. Vanavond om twaalf uur ben ik weer een stap dichterbij Newt, ik hoop zo dat het niet lang meer duurt. Ik wil weer in Newt's armen terecht kunnen komen, zijn lippen weer voelen. Ik ben zo blij dat Matt niet weet dat we vandaag een week hebben, volgens hem zijn we bij zes dagen. Maar ik weet wel beter, ik heb het bij gehouden. Het is bijna voorbij. Ik ben bijna weer dicherbij Newt. Misschien is dit wel de laatste test, misschien ben ik vanavond wel al bij Newt of morgen.
Ik laat mijn tas op de grond vallen en gooi mijn jas aan de kapstok, na lang oefenen blijft hij eindelijk hangen wanneer ik hem gooi. Ik loop door naar de cola waar ik een glas Cola voor mezelf inschenk, ik pak een stroopwafel uit de kast en te eten en te drinken. Het smaakt me goed. Ik ben blij dat het eindelijk weer weekend is, de drie dagen dat ik op school ben geweest waren vreselijk. De leraren besloten dat ik drie toetsen moest inhalen en al mijn huiswerk ook moest maken wat ik had gemist. Echt waar leraren zijn geweldige mensen, ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak en stuur een appje naar Newt: Hey. Als hij een minuut later nog niet heeft gereageerd kijk ik wat verbaasd, normaal gesproken reageert Newt direct. Maar ja, hij zou vast wel een goede reden hebben en daarbij ik regaeer ook nooit zo snel.
Ik laat me op de bank vallen en zet de televisie aan, ik ga mooi niet op mijn vrije middag huiswerk maken. Ik begin er morgen wel aan, dan maar iets eerder opstaan. Ik begin wat te zappen en kom op de nieuwszender van mijn provincie terecht, Rtv Oost heet het. Dan verschijnt er een melding op mijn telefoon.. STOP MET ZAPPEN. LUISTER GOED. ZIE STRAKS JE TELEFOON VOOR MEER INFO. -WICKED. Verbaasd kijk ik er naar. Ik besluit om maar te luisteren, dan begint een presentator te praten.
"En tot slot is er een John Doe in het ziekenhuis van Almelo. Het is een jongen van ongeveer zeventien jaar en hij ligt in diepe coma, zijn overlevingskans is klein. Niemand kent hem, hij lag ineens voor de ingang van het ziekenhuis. Het is al jaren geleden dat er een John Doe is gevonden en vooral in Almelo." Ik kijk niet heel geïnteresseerd, ik snap niet wat dit met mij te maken heeft of met Newt. "De foto die zo in beeld verschijnt is niet geschikt voor kleine of jonge kinderen aangezien de patient dood lijkt.." Dan verschijnt er een foto in beeld. Alles valt uit mijn handen, de cola valt op de bank maar ik blijf verbaasd naar de televisie kijken. Ik wil gillen en schreeuwen maar er komt niks uit mijn mond..
Als mijn telefoon weer begint te trillen weet ik dat het over de John Doe gaat, nee ik hoor geen John Doe te zeggen of te denken. Het is Newt. Newt ligt in diepe coma en ze zeiden dat hij waarschijnlijk niet meer ontwaakt. Newt is in Almelo. Vlakbij mij. Mijn telefoon trilt opnieuw, met trillende handen haal ik hem uit mijn broekzak. Ik kijk er bang na, wat nou als er staat dat ik vijf fouten heb gemaakt en dat dit mijn straf is? Wat nou als Newt het niet overleeft?
GA ER MAAR SNEL NAAR TOE, MISSCHIEN OVERLEEFT HIJ HET NIET -WICKED
Tranen rollen over mijn wangen terwijl ik super snel opsta, ik moet er naar toe en snel ook. Ik ren naar de gang en trek mijn jas aan. Ik ren naar buiten en pak mijn fiets, ik ren het oprit af en spring op mijn fiets. Ik fiets zo snel als ik maar kan naar het ziekenhuis..

---

"Ik ben hier voor de John Doe!" gil ik als ik aan de balie sta van het ziekenhuis, de vrouw erachter kijkt me geschrokken aan. "Vertel verder," zegt ze met een strenge stem, "Hij is mijn vriendje, Newt is zijn naam," zeg ik snel. "Achternaam?" vraagt de vrouw, ik zeg de eerste achternaam die in me opkomt aangezien Newt er geen heeft. "Sangster."
"Ik moet echt naar hem toe!" gil ik als de vrouw stil blijft, "Derde verdieping, tweede kamer," zegt ze dan kijkend op haar computer. Ik ren direct naar de trappen toe. Het is drie dagen geleden sinds ik hier voor het laatste was, ik ken de weg dus echt nog wel. Ik ren de trappen op tot en met ik bij de derde verdieping ben. Ik ren de gang door tot dat ik kamer twee zie, ik gooi de deur open.
"Newt!" gil ik huilend, ik ren naar het bed toe waar ik Newt al snel zie liggen. Zijn ogen zijn gesloten en er zit geen kleur meer in zijn gezicht. Hij lijkt wel dood.
Is Newt echt dood aan het gaan? Ik schuif een stoel aan bij zijn bed, ik laat me erop vallen en huil hard. Ik pak met beiden handen een van Newt's handen, zijn hand voelt koud. Is Newt al dood? Ben ik te laat? Ik snik nog harder dan ooit te voren, ik knijp zacht in Newt's hand in hoop dat dat hem wakker maakt. Hoopvol kijk ik naar hem, maar nee. Hij lijkt zo dood, hij ligt zo diep in coma.
"Newt," huil ik, ik sta op en druk mijn lippen op zijn voorhoofd. "Ik houd van je," huil ik zodra ik mijn lippen van zijn voorhoofd af zijn. Een traan valt op zijn voorhoofd, dan druk ik mijn lippen zacht op zijn lippen. Ik sluit mijn ogen en voel steeds meer tranen over mijn wangen lopen.

"Meisje wat doe jij hier?" verstoord een stem me, ik haal mijn lippen van die van Newt af en draai me om. Achter me staat een dokter me verbaasd aan te kijken, "Wat doe jij bij Newt Sangster?" vraagt hij me nogmaals. Het maakt me blij dat ik de naam van Newt hoor, het laat me voelen dat dit echt is en dat ik niet droom.. Iets waarvoor ik de afgelopen dagen bang voor ben geweest.
"Hij is mijn vriendje," huil ik, de dokter kijkt me medelevend aan. "Hij overleeft het waarschijnlijk niet meisje," biecht de dokter op. Ik huil nog harder.
"Om eerlijk te zijn, als hij binnen een paar minuten niet enige teken van leven vertoond moet ik de stekkers eruit trekken en is hij dood. Het spijt me echt heel erg voor je," verteld de dokter. Ik laat me weer op de stoel vallen, nog steeds met Newt's hand vast.
"Hij heeft nog twee minuten," zegt de dokter kijkend op zijn horloge, ik snik. Tranen rollen over mijn wangen, wanhopig knijp ik opnieuw in de hand van Newt. "Eén minuut," zegt de dokter zacht.
"Newt, ik wil dat je weet wanneer je het niet overleefd dat je niet lang alleen bent. Ik kom dan achter je aan. Ik kan niet zonder je leven," huil ik, de dokter geeft me een bemoedigend schouderklopje. "Ik houd van je Newt, meer van jou dan wat dan ook."
"Een halve minuut,."
Dan rent Matt ineens naar binnen, ik werp een blik op mijn horloge. Tien seconden voor middernacht. Matt omhelst me, "Jessy wat doe je hier?" vraagt hij bezorgd. Ik kijk opnieuw naar mijn horloge. Het is middernacht geweest.
"Twintig seconden."
"Matt het is uit. Ik heb nooit van je gehouden. Ik houd van deze jongen," zeg ik snel tegen Matt en dan draai ik me naar Newt. Ik druk mijn lippen op zijn voorhoofd. "De tijd is om," zegt de dokter en dan trekt hij een stekker eruit. Alle apparatuur gaat uit.
Ik huil en huil, dan snakt iemand naar adem. Ik kijk op en zie dat het Newt is. Zijn ogen nog steeds dicht, hij snakt opnieuw naar adem maar dan sluit hij zijn mond.
"Het spijt me meisje, het is voorbij."

[Newt is bij Jessy woehoe, jammer genoeg is die wel dood :((((((((((((( Misschien vanavond het laatste hoofdstuk en heeeeeeeeeeeel misschien zelfs de epiloog maar ik beloof niks. Ik ga wel mijn best doen.. xo']