Unikając śmierci [ZAWIESZONE]

9 Ratunek

Pov. Jimin

Czas płynął nieubłaganie szybko, już za trzy dni wyjeżdżam...na stałe, wujek nie chce słyszeć mojego sprzeciwu zawsze odpowiada ,,To ci pomoże, zobaczysz", choć wiem, że tak nie będzie i nic nie mogę zrobić. Dzisiaj idę do cioci Sami, może ona go przekona, żeby zrezygnował z wyprowadzki. Zapukałem do drewnianych drzwi, po chwili czekania ponowiłem czyn i drzwi otworzyły się od razu

-Jimin? Co tu robisz, skończyły się lekcje?

-Tak, ciociu. Mogę wejść?

-Tak, wchodź. Chcesz coś do picia?-Zapytała idąc za mną do salonu

-Nie. Mam prośbę i muszę za niecałą godzinę być w domu

-Dobrze... Co to za prośba?-Zapytała Sami

-Tu chodzi o moją przeprowadzkę...

Wyjaśniłem wszystko o co chciałem ją prosić. Wytłumaczyłem, iż mam tu przyjaciół i w tej miejscowości są pochowani moi rodzice i siostra, to tutaj chcę skończyć szkołę i się rozwijać. Kobieta nie była przekonana mówiąc, że jej prośby w moim imieniu niewiele dadzą, nawet jeśli jest naszą byłą gospodyni i dalszą kuzynką wuja. Po krótszej namowie jednak się zgodziła. Wracając z poźniejszej wizyty na cmentarzu do domu ciągle myślałem o Alexie, a moje próby o zapomnieniu go i wygnania z mojej głowy były bezskuteczne, nie widząc go czułem dziwną pustkę i bardziej pogłębiałem się w monotonnej codzienności, spojrzałem w lewo na lokal, który tam stał. Był to lokal w którym serwowali wyśmienite bubble tea, od razu przypomniał mi się radosny Alex gdy odwiedził mnie jak nie przychodziłem do szkoły. Zajrzałem przez szybę do środka, w oczy rzuciła mi się lekko różowa czupryna prawie że, w kolorze blondu, odsunąłem się od szyby gdy owa postać skierowała się do drzwi, był to Alex, ten, który sprawiał, że zapominałem o szarej rzeczywistości i nie siedziałem w samotności w pokoju. Ruszyłem w swoją stronę, nie chcąc sobie robić żadnych złudnych nadziei i sprawiać chwilowej radości, która za trzy doby zostanie odebrana mi na zawsze. Wbiegłem do pokoju, zamykając go na klucz, chciałem by mój żal do wuja uleciał cieleśnie nie tylko w myślach

Kilkanaście minut wcześniej

Idąc z jednej strony cieszyłem się, że mój przyjaciel mnie nie zauważył i nie doszło do żadnej rozmowy, w pewnym momencie usłyszałem bardzo znajomy mi głos, spojrzałem przed siebie była to moja ciocia. Na początku starała się pominąć temat mojej wyprowadzki, jednak szybko ją na ten tor naprowadziłem

-Skoro już z nim rozmawiałaś to dał ci jasną odpowiedź-Rzekłem pewny moich słów

-Tak, Jim.... dał-Odparła beznamiętnie

-C-co...powiedział?

-Nic nie zmieni jego postanowienia-Westchnęła współczująco