KARANLIKTAKI ADAM (+18)

6.külden mezarlar

Yeni bir bölüm ile hepinize merhaba...

Şarkı:
kehlani: gangsta

6.Bölüm
"Külden mezarlar"

🖤 iyi okumalar 🖤

🕸️

Baygın değildim ama uyanıkta sayılmazdım.
Birinin kollarındaydım, kollar güven veriyordu, tanıdık geliyordu, ama gözümü açıp bakamayacak kadar halsiz hissediyordum.

Buz tutmuş gibiydim. Vücudumu ısıtan kollar içimi ısıtamıyordu, üşüyordum.

Burnuma dolan bu koku çok tanıdıktı.
Bu koku mayışmama neden olurken, buz tutmuş bedenim ile kendimi karanlığa, karanlık kollara bıraktım.

🖤

Gözlerimi yavaşça açıp kendime gelmeye çalıştım.
Gördüğüm ilk şey, sade bir avizesi olan beyaz tavan oldu.
Ellerimi uzandığım yatağa koyup kalkmaya çalıştım, çalışmamla yatağa çakılmam ve acıdan inlemem bir oldu.
Gözlerim bileğime kaydığı gibi daha fazla büyüdü.
Bileğim, çok acıyordu. Sarılmıştı. Çattığım kaşlarım Bileğimden üzerime geçti. Üstüme baktım bu sefer.
Üstümde sadece iç çamaşırları vardı. Yok artık!
Yaşadığım şok beni dondururken, kendime gelmem ve etrafa bakmam yarım dakikamı almıştı.

Yutkundum.
Siyahlarla döşenmiş ama araya katılan gri ve beyaz tonları içeren kocaman bir odadaydım.

Burasıda neresi?

Nerdeyim ben? nasıl bu hale geldim?

Korkudan aklım durmuştu.
Hızla uzandığım yatakta kendimi bileğime dikkat ederek yukarı çekip oturdum.
Benim burda ne işim vardı?
Nerdeyim ben?

Durmadan aklımda aynı şey geçip duruyordu.
Nerdeyim ben?

Kalkıp kapıya koştum ve açılmasını bekledim ama kilitliydi. Etrafa baktım. Pencereye koştum. Açmaya çalıştım. Kilitliydi!
Tekrar kapıya koştum. Ne yapacaktım? Korkuyordum ve korktuğum için mantıklı düşünemiyordum.
Bağırdım, boğazım acıyana kadar bağırdım. Korkuyordum ve kontrolümü kaybediyordum. Başım dönüyordu, umursamadım.
Ağladım, gözlerim şişene kadar ağladım. Çünkü korkuyordum. Bilinmemezlik. Bilinmemezlik beni korkunun önüne atıyordu. Ve ben korkuya boyun eğdim.
Kimse gelmedi.
Kimse duymadı.
Ve ben artık saatlerce çırpınmaktan ve ağlamaktan bitkin hale düşüp o kapının kenarında baygın bir şekilde uyuya kaldım.