Kiss me under the mistletoe

Κεφάλαιο 1

Ο τραγανιστός ήχος που κάνουν τα ψημένα ζαχαρωτά στο στόμα των παιδιών είναι σαν μελωδία στα αυτιά μου. Συνήθως θα το έβρισκα εξαιρετικά ενοχλητικό το να ακούς τον άλλον να μασάει, αλλά σήμερα είναι διαφορετικά. Σήμερα είναι η τελευταία μέρα που θα βρισκόμαστε σε αυτόν τον απαίσια βαρετό χώρο αποκαλούμενο και ως σχολείο. Σήμερα επιτέλους θα γυρίσω σπίτι και δεν θα έχω ούτε διάβασμα ούτε τίποτα!

Όπως και σήμερα είναι η τελευταία μέρα που τα μάτια μου θα θαυμάσουν έναν θεό. Έναν πανέμορφο, ψηλό, γλυκήτατο παίκτη της ποδοσφαιρικής ομάδας του λυκείου μας. Ένα θαύμα της φύσης. Μια οπτασία στα μάτια μου. Ένας άγγελος στο σώμα ενός ανθρώπου.

<<Νομίζω πως πάλι υπερβάλλεις.>> από το βάθος του μυαλού μου, εκεί που οι σκέψεις μου δεν θέλουν να με αφήσουν να γυρίσω στη πραγματικότητα, νιώθω πως ακούω την Άιρις να μου μιλάει.

<<Χμ?>> φαντάζομαι το γραμμομένο του κορμί κάτω από τις στρώσεις ρούχων που έχει ρήξει πάνω του για να τον κρατήσουν ζεστό και λιώνω. Σήμερα πραγματικά είναι σαν όνειρο, με αυτά τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα, τα ανάκατα κατάξανθα μαλλιά του και οι κάνα δυό μπουκλίτες που του ξέφυγαν από το ίσιωμα. Όσο περνάει ο καιρός είναι σαν να ομορφαίνει ένα πράγμα.

<<ΛΕΩ! Πως πάλι τον σκέφτεσαι πολύ.>>

<<Ποιόν?>> το μπλαζέ της ύφος μού τα λέει όλα <<Δεν τον σκέφτομαι.>>

<<Ναι απλώς τα μάτια σου τυχαίνει να κάνουν μια στάση να ξεκουραστούν πάνω του. Μια επίμονη στάση.>> Όσο γλυκιά κι αν είναι αυτή η κοπέλα εμφανισιακά, δεν παύει να με τρομάζει όταν παίρνει το σοβαρό της το ύφος. Τα γαλάζια μάτια της μοιάζουν να μαυρίζουν μόνο με αυτή της τη διάθεση, σειρά παίρνει το ροδαλό της χαμόγελο και στη συνέχεια τα πάντα πάνω της φαίνονται τρομαχτικά, ο ήχος της φωνής της, η κάθε της αναπνοή...Ενώ το μόνο που ξέρω ότι κάνει, είναι να πλακίζει.

<<Τι να κάνουμε, κουράζονται κι αυτά.>> ανασηκώνω τους ώμους μου αλλά όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να ξεκολλήσω από πάνω του. Το νιώθω σαν ένα μαγικό ξόρκι, σαν ένα δυνατό σκοινί να με τραβάει προς τα πάνω του. <<Εξάλλου προσπαθώ να αποτυπώσω όσο καλύτερα γίνεται την εικόνα του στο μυαλό μου γιατί θα κάνω καιρό να τον ξαναδώ από κοντά.>> Απότομα η χριστουγεννιάτικη μουσική που παίζει χαμηλά από τα ηχεία της τραπεζαρίας φέρνει στο μυαλό μου όλες τις συζητήσεις, όλους τους καβγάδες που είχα με τους γονείς μου στη προσπάθεια να τους αποτρέψω από το να πάμε αυτό το ταξίδι. Χριστούγεννα μακριά από τη πόλη μας για πρώτη φορά, και επειδή η τύχη είναι πάντα με το μέρος μου, πρώτη φορά που θα μπορούσα να έχω μία ευκαιρία μαζί του. Και αυτό γιατί επιτέλους έχουμε κοινά μαθήματα.