Zihnimin o karanlık sokaklarda mavi edasıyla dolanıyordum günlerce, çünkü ben Kırık Maviydim. İnsanlardan uzak olan, kendinden uzak olan kırık bir kız.
Evet, o benim. Yok oluyordum usulca, ve bu durum kimsenin umrunda değildi. Ondan başka...
Bana "...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Hayatta herşeyin bir anlamı vardı. Eskimeye yüz tutmuş antika avize, kirden görünmez olan halının rengi, yıllardır duvarda asılı olan duvar saatinin... Bu hayatta bir anlamı vardı. Biz bu dünyada evrene verilen birer anlamlardık... Selam ruhum! Ben anlam. Adelya değil, on sekiz yaşında genç bir kızda değil, ben sadece anlamım. Bana başka bir ad koyma olurmu? Ben, sen veya bir başkası... Biz evrene verilen birer anlamız! Ve bizim bu hayatta bir amacımız var, yerine getirilmesi gereken birer görevlerimiz var. O antika avizenin bir görevi var, rengi solan halının bir görevi var, benim bir görevim var. Biraz geç kalmış olabilirim ruhum! Merak etme, seni en başından yeşerteceğim. Nasıl avize yıllardır asılı bir şekilde görevi için benim ona kendimi asmamı beklediyse, bende kendi görevimi layığıyla yerine getireceğim. Çünkü ben hayata yeniden başlıyorum bu sefer Adelya olarak değil, Kırık Mavi olarak...
" Çok beğendin galiba kırılan avizeyi? Kendinle birlikte götür bakar bakar kendini astığını hatırlarsın." Dedi Kerem bıyık altından gülümseyerek.
Bu çocuk gerçekten sinir bozucuydu! Keşke kendimi atmadan önce Kerem'i asıp öyle kendimi assaydım.
"Sen hep bu kadar sinir bozucu musun?" Dedim sinirli bir şekilde.
"Kızlar genellikle neden bu çekicisin der" değip göz kırptığında yutkundum.
"Kıçımın çekicisi!"
"Seni duydum." Dedi takmayarak.
Anlam veremeyerek yüzüne baktım az önce içimden söylememiş mıydım ben onu?
"Hayır içinden söylemedin." Kerem kahkaha atarken şaşkın gözlerle ona bakıyordum. Bu çocuk normal değildi.
"Müneccim felan mısın?"
"Hayır müneccim boku felan da yemedim."
Pes edip önüme döndüm herşeye hazır bir cevabı vardı, resmen beş dakikada bütün enerjimi sömürmüştü.
"Abi şaka gibi ya..." Dedi bacaklarını üst üstüne atıp rahat pozisyon sağlayarak, "ölmeyi bile beceremedin."
Resmen benimle dalga geçiyordu. Kendimden, herşeyden, herkesten vazgeçip ölmüş olabildim. Ama bu durum onun umrunda değildi.
"Sence komik mi benim bunları yaşamam?" Bakışlarını kırık olan avizeden çekip bana baktı.
"Komik değil, fazla aptalca."
Bu sefer ciddi anlamda tepemi attırmıştı. "Herkes senin gibi hayatı dalgaya almıyor mağlesef."
" En mutsuzu sensin değilmi, en masum da... Kendini ne sanmıyorsun sen bir çeşit romantizm kitaplarındaki baş karakter mi? Mutsuz olamanın sebebi sensin. Bir başkası değil, şimdi bana hayatı dalgaya alıyorsun diye saçma polemiklere girme çünkü bunu konuşmaya bile değmez. Çünkü hayat dediğin bu kutsal kelime herkes için farklı anlamlar içerir. Simdi bir karar ver ya en mutlusu sen olacaksın. Yada her gece salak saçma ağlayan ipsiz aptalın teki olacaksın! Hem dalga denizde olur."
