ရေလိုအေး၍ ပန်းလိုမွှေးစေ

အပိုင်း ၇

ဆိုင်ကယ်မောင်းရင် လေထဲမှာ ပျံနေရသလို လွတ်လပ်တဲ့အရသာကို ခံစားရတယ်လို့ နေလင်းထက် ပြောခဲ့ဖူးတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် သူ ဆိုင်ကယ်စီးရတာကို အရမ်းသဘောကျတာတဲ့။ အခု ကျွန်တော်ရောက်နေတဲ့ ဟိုတယ်ဝင်းကြီးက တောင်မြင့်လိုမျိုး နေရာဖြစ်နေလို့ ညနေ၀င်ချိန်တိုင်း အိပ်တန်းပြန်ဖို့ ပျံသန်းလာတဲ့ ငှက်လေးတွေကို မြင်ရတယ်။ မှိုင်းပျပျမြင်နေရတဲ့ တောင်ခြေကမြို့မြင်ကွင်းကိုလည်း မြင်နေရတယ်။ နေ၀င်ရီတရိုးအချိန် မီးပွင့်လင်းတွေတဖြည်းဖြည်း လင်းလာချိန်လိုမျိုးဟာ သိပ်လှတာပဲ။

"ရည်းစားဟောင်းကို လွမ်းနေပြီလား ညီ"

ကျွန်တော့်ပခုံးကို လာဖက်ရင်း တရင်းတနှီးမေးတဲ့ အစ်ကို့ကို ကျွန်တော် ခေါင်းခါပြလိုက်တယ်။ တန်ဖိုးထားရလွန်းလို့လားမသိဘူး။ ရည်းစားဟောင်းလို့ နေလင်းထက်ကို ကျွန်တော်နာမည်မတပ်ရက်ဘူး။

အစ်ကိုအမြဲသုံးနေကြ နိုင်ငံခြားဖြစ်ရေမွှေးနံ့သင်းသင်းကို ရလိုက်တယ်။ အစ်ကိုက အသက် ၃၀ ကျော်အရွယ်မို့ ကျွန်တော်ထက် ဆယ်နှစ်ကျော်ကွာပေမယ့် ရုပ်ရည်ကြောင့်ရော၊ အပြင်အဆင်ကြောင့်ပါ မသိသာဘူး။ နက်မှောင်နေတဲ့ ဆံပင်တွေကို ဆီလိမ်းသပ်တင်ထားလို့ ခပ်ရှင်းရှင်းနဖူးပြင်၊ ခွေကျနေတဲ့ ဆံနွယ်တစ်ချို့နဲ့ ရှင်းသန့်နေတဲ့ အစ်ကို့မျက်နှာကြောင့် အတွင်းရေးမှူးမဟုတ်ဘဲ ဟိုတယ်ပိုင်ရှင်ပါလို့ပြောရင်တောင် လူတိုင်းယုံနိုင်လောက်တယ်။

"ညီ့ကို အစ်ကိုမေးချင်နေတာကြာပြီ.."

"ဗျာ.. ဟုတ်ကဲ့"

"ညီ့လက်က တက်တူးက.."

"သြော်.. ဒါလား.. တက္ကသိုလ်မှာတုန်းက ကျွန်တော်ထိုးခဲ့တာ"

ကျွန်တော့်လက်ကို ကျွန်တော် ပြန်ငုံ့ကြည့်ဖြစ်သွားတယ်။ ဆယ်တန်းကျောင်းသားဘဝမှာ နေလင်းထက်နဲ့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် တက်တူးဆင်တူထိုးမယ်လို့ ကတိထားခဲ့ကြဖူးတယ်။ သူကအရင် One Heart ဆိုတဲ့ စာတမ်းလေးနဲ့ သော့ပုံလေးကို ထိုးခဲ့ဖူးတယ်။ အဲ့ဒီ့အချိန်က လူကြီးတွေဆူမှာကြောက်လို့ ကျွန်တော် မထိုးရဲခဲ့ဘူး။ သူနဲ့ ဝေးရချိန် တက္ကသိုလ်မြေကိုရောက်မှ One Love ဆိုတဲ့ စာတမ်းလေးအောက်က အသည်းပုံသော့ခလောက် တက်တူးပုံလေး ကျွန်တော် ထိုးဖြစ်ခဲ့တာ။ သူနဲ့ပြန်ဆုံရမယ့်အချိန်ကို ကျွန်တော်မျှော်လင့်တယ်။