I Don't Like You

92

Harreilly's POV

Nang makarating kami sa Lorenzo Ospital na magmamay ari pala nina Fellix. Ay hindi na ako nagpaalam sa kaniya. Basta nalang akong lumabas ng kotse niya at tumakbo papunta sa loob.

Hinihingal akong-

"Harrielly?"

Awtomatiko akong napalingon sa pinanggalingan ng boses na iyon. Hindi ko maiwasan ang umiyak ng makita ko si Kuya na halatang halata sa mukha ang pagod.

Wala akong sinayang na oras dali dali akong tumakbo papunta sa kaniya at mahigpit siyang niyakap. Humikbi pa lalo ako ng nagsimulang patahanin ako ni Kuya.

"I-Im sorry.. im sorry... im sorry..." iyon lang ang sinasabi ko sa kaniya. I admit it that I'm so selfish for leaving all of them here.

Im so fucking selfish! Damn it!!

"Hey it's okay.. "sabi naman sakin ni Kuya.

Kumalas ako sa pagkakayakap niya at pinunanasan ang mga luha ko. Tinitigan ko pa lalo siya. God. "What happen to you, Kuya? Bakit ang laki ng pinayat mo?" Tanong ko.

He just smiled. "Sunod sunod kasi yung sakit eh.." aniya

Nalungkot tuloy ako. "K-Kamusta kayo ni Viera?" Damn it, Harrielly!

Tinitigan lang ako ni Kuya kapagkuwan ay nginitian ulit. "I think she's fine now. He left me and I understand it" aniya.

Niyakap ko siya ulit. "I'm so sorry, Kuya.. kasi wala ako sa tabi mo nung mga panahong nasasaktan ka din" malungkot na sabi ko

He 'tsked'. "It's okay, Harrielly. Naiintindihan kita pero.. limang taon?" Aniya sabay bumitaw sa pagkakayakap ko at tiningnan ng masinsinan. "Really? Pano mo natitiis na hindi kami makita? Lalong lalo na si Fellix?" Nang binanggit ni Kuya ang pangalan ni Fellix parang may kung anong bato ang basta nalang binato sa puso ko.

Mapait akong napangiti. "It's really hard to be alone.. kuya. Pero kinakaya ko kasi... alam kong kasalanan ko.. I.. killed my own sister-"

"Harrielly! Ilang beses ko bang sasabihin sayo na hindi mo yun kasalanan? Bata pa kayong dalawa nun! So please stop blaming your self! It's not good" sabi sakin ni Kuya.

Tumango nalang ako at niyakap siya ulit. "Kamusta sina Mommy?" Tanong ko

"Hindi pa rin sila nagigising" sagot ni Kuya

Humiwalay ulit ako. "I'm hungry kuya. Pwede ba akong kumain saglit tsaka pumasok sa kwarto? Natatakot pa kasi ako eh.." mahinang sabi ko

Tumango si Kuya at ginulo ang buhok ko. "Sige. May pera ka-"

"Oo naman! Sa limang taon ko sa Russia. Ako na ata ang pinakamagaling na model dun!" Biro ko

Nanlaki naman ang mga mata ni Kuya. "Model ka na?" Gulat na tanong niya

Sinamaan ko siya ng tingin. "Yes!" Sabi ko.

Humalakhak siya. "Akala ko ba gusto mong maging designer? Hmm?" Aniya

Inirapan ko siya. "Lahat naman pwedeng magbago" sabi ko naman.

Hindi ko alam bakit naging seryoso bigla si Kuya. "Really? Eh yung pagmamahal mo kay Fellix nagbago din ba?" Hindi ko yun inaasahang tanong ni Kuya.

I bit my lower lip. "I-I don't know kuya.. baka hindi niya na ako mahal tsaka-"

"Diyan ka nagkakamali, Harrielly. Halos mabaliw si Fellix kakahanap sayo.. and worst.. muntik na siyang hindi makapasa  bilang doctor" nanlaki ang mga mata ko sa sinabi ni Kuya.

"W-What?" Ani ko

He smiled. "Baka nagkakamali ka lang.. mahal mo pa talaga siya. Sige na uuwi muna ako. Maliligo saglit tsaka babalik dito" aniya at nagpa alam sakin.

Hindii ko maiwasan ang paglandas ng mga luha ko. It's my fault. Palagi nalang bang kasalanan ko? God! Of course alam ko kong bakit muntik ng hindi makapasa si Fellix!

It's no other  than me!! Me!! Feeling ko tuloy sobrang selfish ko..

Napahikbi ako. "I'm sorry.. Fellix" umiiyak na sabi ko at aakmang tatalikod ng marinig akong pamilyar na boses.

"Stop crying.. I'm not worth for you your tears, Ashley"

Oh god Fellix..