The Beach House

•48•

Pov: Tyler

...De ruil van geld tegen product noemen we een indirecte ruil." schrijf ik als laatst op mijn proefwerkblaadje. Ik klik op mijn pen, zodat die sluit en draai mijn antwoordenblad om. Vervolgens kijk ik wat om me heen, om te kijken of er al meer mensen klaar zijn. Ineens hoor ik een vingerknip en draai ik me vlug om. Meneer Bevers kijkt me kwaad aan en schud met zijn vinger. 'Wat?!' fluister ik kwaad, terwijl ik naar mijn blaadje wijs. Ik ben toch klaar, dat zie je toch, klojo!

Ik zucht diep en kijk maar recht voor me uit, om meer gezeik te voorkomen. Ik kijk naar de klok, nog 10 minuten, en dan hoef ik hier misschien wel nooit meer terug te komen.

De tijd lijkt wel voorbij gevlogen. Het lijkt nog de dag van gisteren dat Riley en ik samen in het strandhuisje zaten. Toen we na die tijd eindelijk weer bij elkaar kwamen en eerlijk waren. Toch is het al best een tijd geleden, want we zijn nu beide bezig met de examenweek. Ofja, ik ben nu klaar, godzijdank.

Niet veel later zegt meneer Bevers dat de tijd om is. Verschillende mensen staan meteen op om vooraan de gymzaal hun proefwerk in te leveren en vervolgens naar buiten te lopen. Ik volg ze en pak in het kleedlokaal haastig mijn tas op en gooi die om mijn schouder heen.

Deze week was een ellende. De meeste proefwerken gingen prima, maar natuurkunde was een regelrechte ramp. Niet te vergeten dat ik er al een onvoldoende voor sta.

Haastig stap ik op mijn fiets om vervolgens naast Rileys huis te fietsen. Ze had vandaag geen proefwerk, maar wou vanmiddag persé mee. Wat ik wel waardeer en fijn vind, natuurlijk.

~~~

Ik hoor een deur dichtvallen en zie Riley naar me toe komen lopen. Ze zwaait kort even en geeft me een kus op mijn wang. "Hey, hoe gaat het nu met je?" vraagt ze lief. Ik schud mijn hoofd. 'Had beter gekund.' probeer ik me groot te houden. Het gaat helemaal niet goed, om eerlijk te zijn. Riley knikt begrijpend met haar hoofd en wrijft geruststellend even over mijn arm. "Het komt wel goed, dat beloof ik." zegt ze zacht. Ik knik.

Riley gaat voorzichtig achterop mijn fiets zitten en slaat haar armen om mij heen om balans te houden. De hele fietsweg is het redelijk stil. Ik probeer even een momentje rust te nemen na alle stres van de afgelopen weken. Ook al heb ik dalijk een lange periode vakantie, het wordt me nu even te veel.

Wat frisse lucht probeer ik rustig in en uit te ademen om wat kalmer te worden. Als ik eenmaal mijn oprit op fiets wordt Rileys grip om mijn middel wat losser en stapt ze langzaam af. Ik zet mijn fiets snel weg en loop samen met Riley mijn huis binnen. 'Wij zijn even boven mam!' roep ik door het huis.

Ik sluit mijn kamerdeur achter me en laat me op mijn bed vallen. 'Wat een kutweek.' zeg ik met een brok in mijn keel. Riley trekt me rechtop en slaat haar armen om me heen. "Ik weet het, Tyler." zegt ze zacht. "Maar we komen er wel doorheen."

Ik voel dag mijn ogen beginnen te branden, maar probeer de tranen weg te duwen. Het is niet perse stoer om hier, zo tegenover Riley wat te gaan janken. Maar het heeft geen zin. Riley ziet dat mijn ogen nat zijn. En drukt een kus op mijn lippen. Ik leg mijn handen op haar wangen, en hou haar stevig vast. Riley is zo wat het enige wat ik nog heb.

'Je bent echt te goed voor me.' zeg ik zacht. Riley grinnikt. "Eerder andersom." zegt ze ook zacht. Ik laat haar los en kijk haar aan. "Ik hou van je, Tyler." zegt ze lief. Ik lach even. Riley weet me altijd weer gelukkig te maken. Al is het maar met een lach. 'Ik hou ook van jou, Riley. Dat weet je toch.' zeg ik terwijl ik haar in een knuffel trek. Haar haar ligt tegen mijn wang aan, waardoor een heerlijke shampoo geur mijn neus binnen komt.

Ik trek me weer los uit haar knuffel en loop naar mijn kast. 'Wat moet ik in godsnaam aan doen? Ik ben nog amper op een begrafenis geweest.' zeg ik ongelukkig. Riley staat meteen op en trekt haar jas uit. Ze draagt een zwart jurkje met een lichtpaars vestje eroverheen. Haar haar zit netjes gekruld en de sieraden rond haar nek sieren haar.

Een tijdje kijk ik ademloos naar haar. Nog steeds beseffend hoeveel geluk ik wel niet heb. "Wat?" zegt ze onzeker, met haar armen over elkaar geslagen. Ik lach kort even. 'Je ziet er prachtig uit.' zeg ik zacht. Rileys wangen worden rood en ze duwt snel een pluk haar achter haar oor. Dan lacht ze ineens. "Nu jij nog!" zegt ze grappig. Beledigd doe ik mijn mond open. 'En bedankt, prinsens.'

Riley komt naar me toe lopen en gaat naast me staan. Ze kijkt wat tussen de de kleren die in mijn kast hangen. Uiteindelijk trekt ze een donkere spijkerbroek uit de kast met een zwarte trui. "Dit is wel gepast, denk ik." zegt ze lief. Ze legt de kleren in mijn handen en duwt mij vervolgens naar de badkamer. "Fris je maar even lekker op, dat helpt." zegt ze lief. Ze geeft me snel een kus op mijn wang en trekt de deur dan dicht.

~~~

"..83 jaar oud. Dat is heel wat jaartjes. Het is wel duidelijk dat Anke Rubens altijd van het leven genoten heeft. Ze was altijd de vrolijkheid zelf en zag in iedereen het positieve, wat haar zeer sierde. Veel mensen zouden haar beschrijven als een lieve, zorgzame vrouw, die haar taakjes hier wel verbracht had. Al 11 jaar heeft ze haar geliefde moeten missen. En zelfs dat heeft haar niet omver gekregen. Ze zal gemist worden. Door de kinderen, zussen, broers, kleinkinderen natuurlijk. Maar na alles moeten we niet vergeten dat we de momenten samen nog hebben. Wanneer we maar willen kunnen we ze opnieuw beleven. Want de herinneringen zullen we altijd houden, net als de liefde die we voor haar hebben. Dat gaat niet zo maar weg, maar hou je voor altijd bij je, hier, in je hart."

De begrafenis ondernemer sluit het woord af en er wordt weer een liedje afgespeeld. Haar lievelingsliedje. Ik krijg een brok in mijn keel en voel de tranen in mijn ogen branden. Door mijn waterige lenzen kijk ik naar de kist. "Daar ligt ze in." galmt er door mijn hoofd. "Die kist gaat nooit meer open. Dat was het dan." Ik wordt gek van mijn eigen gedachtes en begin naar het plafon de staren.

Ineens komen er grote schuldgevoelens in me op. Dat ik mijn oma de laatste jaren zo heb laten stikken. Riley pakt ineens mijn hand vast en wrijft erover. "Je hebt haar echt geholpen de laatste weken." zegt ze, alsof ze mijn gedachte kan lezen. Lief lacht ze even.

Ik snap het gewoon niet. Nog maar een paar maanden geleden leek het weer goed met haar te gaan. Ze mocht tussendoor zelfs naar huis, zo goed ging het. Maar ineens, ging het hard bergaf. Ze werd weer terug naar het ziekenhuis gebracht en vanaf dat moment was het eigelijk al duidelijk. "Hier komt ze niet meer van bij." Nachten hebben die woorden door mijn hoofd gezweefd. Maar nu is het dan ook zo. Ze is dood. Ze is er niet meer.