The Beach House

•49•

Pov: Riley

Eindelijk vakantie! Eindelijk klaar met de middelbare school. Haastig trap ik mijn schoenen uit en spring ik een keer. Mijn jas hang ik snel aan de kapstok om vervolgens de trap op te rennen en mijn tas op de grond te smijten. Die heb ik voorlopig toch niet meer nodig. De eastpacken houden het wel altijd lang vol, hoor ik mezelf denken. Ik begin te lachen.

Ik schuif achter mijn bureau en open langzaam mijn laptop. Ik begin wat in mijn mails te zoeken. Hopend en zoekend naar een bepaalde mail, maar hij staat er niet tussen. Al weken lang ben ik aan het wachten, op die ene mail.

..Hiermee bent u toegelaten op hogeschool Utrecht: Opleiding Psychologie...

Maar nee. Weer een teleurstelling.

Een grote deze keer zelfs. Wat een ellende. Vandaag zouden de laatste toelatingen verstuurd worden, nog voor 12:00. Snel kijk ik naar mijn klok, in de hoop dat het 11:47 is, of iets anders voor 12:00. Nope, met grote, rode letters wordt het zwarte schermpje gevuld. 12:12.

Shit.

Wat verbluft laat ik me achterover vallen. In totaal had ik me op 2 scholen ingeschreven, en bij beide ben ik niet toegelaten. Wat een kutzooi, wat ga ik in hemelsnaam nu doen?

Pling..hoor ik mijn telefoon. Ik spring op en pak mijn telefoon van mijn bed af. Een berichtje van Tyler.

"Enn?? Al een mail gekregen?"

Met een rotgevoel stuur ik terug: Nee, ben bij alle twee niet toegelaten...

Ik zucht diep.

Ik leg mijn telefoon omgedraaid op mijn nachtkastje en ga op mijn bed liggen. Voor kort sluit ik even mijn ogen, en probeer ik te bedenken wat ik nu moet doen.

Mijn telefoon trilt weer en ik open het nieuwe berichtje.

"Over 10 minuutjes bij het strandhuisje??"

Ik moet lachen. Wat is hij ook lief.

Snel stuur ik terug dat dat goed is. Ik trek wat comfortabele kleding uit mijn kast om aan te doen. Als ik naar onder loop pak ik snel nog even een boterham, die ik snel in mijn mond prop. Dan trek ik mijn schoenen aan en begin ik te fietsen.

~~~~

"Hey, daar is mijn prinsesje." zegt Tyler als ik binnenkom. Met open armen komt hij naar me toe gelopen. Met mijn hoofd ga ik tegen zijn borst aanhangen, terwijl Tyler zijn armen om mij heen slaat. Ik voel dat hij een kus op mijn kruin duwt, wat me een geruststellend gevoel geeft.

"Het komt allemaal wel goed." zegt hij. Rustig laat hij me los. Met een vriendelijke glimlach kijkt hij me aan, waardoor ik niets anders kan doen dan terug lachen.

"Kom zitten." zegt Tyler. Hij gaat op de bank zitten en klopt naast zich. Snel duw ik mijn haar in een knot en plof ik naast hem neer. Aandachtig kijk ik hem aan, maar het blijft een tijdje stil.

'Hoe..uhmm.. hoe gaat het met je ouders.' vraag ik na een tijdje. Tyler knikt. "Gaat wel." zegt hij. "Nadat mijn oma gestorven is behandelen ze mij veel vrijer." zegt hij en hij lacht even. Ik leg mijn hand op zijn schouder. 'Dat is fijn om te horen.' zeg ik. Snel druk ik een kus op Tylers wang.

Weer blijft het een hele tijd stil.

"Zeg.. luister eens." zegt Tyler. "Ik heb wat zitten nadenken." Ik ga wat rechter zitten en luister aandachtig. 'Laar horen.'

"Nou, ik wil het eigelijk al heel lang doen, maar de omstandigheden die we nu hebben maakt het eigelijk alleen maar duidelijker." Ik knik, maar heb geen idee waar hij het over heeft. Tyler begint te lachen. "Ik droom er echt al heel lang van om de wereld rond te reizen. Echt al toen ik zo'n jochie was." zegt hij, terwijl zijn hand ongeveer één meter van de grond houdt. "Het lijkt me gewoon zo mooi om nieuwe culturen te leren kennen en nieuwe mensen te ontmoeten enzo." zegt hij.

Kort kijkt hij mij even aan. Alsof hij mijn goedkeuring nodig heeft. "Ik heb altijd gedacht dat het nooit zou gaan gebeuren, maar.." Tyler slikt een keer. "Nu mijn oma er niet meer is en mijn ouders mij mijn gang willen laten gaan, heb ik toch het gevoel dat ik die kans moet grijpen weet je." zegt hij. Ik knik weer. Ik vind het natuurlijk leuk voor hem, maar ergens voel ik ook een steek. Wil hij me nu achterlaten?

"Ik..ik zou er graag over een paar weken aan willen beginnen. Gewoon een heel nieuw avontuur." gaat Tyler verder. "maar er was nog iets dat me tegenhield." zegt hij. Tyler draait zich naar mij en pakt mijn handen beide vast. Hij glimlacht, wat me kriebels geeft.

"Want er is dus een meisje, en.." kort stopt hij weer. "en zij is echt mijn alles." Ik voel mijn wangen rood worden en kan mijn lach niet verbergen. "En ik besefte me, dat ik, wat dan ook, dat er niets is dat ik zonder haar wil doen. Ik heb haar nodig." zegt hij. Tyler schuift wat dichter naar me toe en slaat sen arm om me heen.

"Mijn vraag was dus.." met een grote glimlach kijkt hij me nog steeds aan. "Wil je met me mee?"

Ik ben even sprakeloos en het enige wat ik kan doen is naar Tyler kijken. Ik begin weer wat aan mijn armbandje te friemelen.

Het idee om samen met Tyler de hele wereld rond te reizen maakt me gelukkig. Alles wat ik met Tyler samen doe maakt me gelukkig. De manier hoe hij naar me lacht, met me danst, en zelfs met me discussieert. Het zijn de kleine dingen die mij compleet maken. De kleine dingen die mij gelukkig maken.

Ik beeld me in hoe ik, hand in hand met Tyler, in een vliegtuig zit. Op weg naar de volgende bestemming, het volgende land waar we nog niet zijn geweest. Of hoe we samen door Parijs wandelen, en een stokbrood eten. Of in een Italiaans dorpje een souveniertje kopen met onze namer erop.

Op dat moment realiseer ik me dat Tyler me nog steeds aankijkt, en wacht op een antwoord. Ik haal mijn handen door mijn haar, en lach naar hem.

'Natuurlijk, dat zou ik geweldig vinden.'