With The Piano

3. Co za bezsilność.

Zimny powiew powietrza otulił moje ramiona oraz bladą twarz. Rude włosy spadały kaskadami na ramiona, zakrywając mój profil. Po policzku spłynęła ostatnia łza, spadając na moje udo. Odetchnęłam cicho, a uczucie wolności wyparowało. Tak po prostu. Zacisnęłam dłonie na rogach ławy, czując spojrzenie na swojej osobie.
Przełknęłam ślinę, a po chwili uniosłam głowę i zwinnym ruchem odwróciłam się całkowicie do nieznajomego. Ręce ułożyłam między udami, zaciskając palce na krawędzi siedzenia. Ponownie nawiązałam kontakt wzrokowy z zielonymi oczami, a na moich ustach pojawił się niewinny uśmiech.

Gdy chwilę patrzyłam w jego tęczówki, poczułam uczucie, jakbym je znała.

Jakbym gdzieś je widziała.

– Kim jesteś? – spytałam melodyjnym głosem, ocierając opuszkami palców łzy. Wpatrywałam się w sylwetkę chłopaka, który po chwili założył na klatce piersiowej ręce, a następnie oparł się o framugę drzwi. Cień oblewał jego twarz, co utrudniło mi przyjrzeniu się jego rysom. Ale wiedziałam, że oczy były szmaragdowe a włosy w kolorze blondu, wpadającym w platynę.

– Aiden. Aiden Williams – odparł ponuro,  a jego spokojny głos drażnił przyjemnie moje uszy. Skinęłam lekko głową, uśmiechając się serdecznie.

– Violet Lee – odchrząknęłam krótko, kiwając się na boki. – Co tu robisz?

– Wiesz, to ja powinienem Cię o to spytać. Nikt w mieście nie spodziewał się, że jeszcze tu wrócisz – wyjaśnił, drapiąc się po karku. Zacisnęłam wargi w wąską linię, ponownie przytakując jego słowom.

– Ale mimo to, to jest mój dom, więc teoretycznie to ja powinnam Cię spytać – przymknęłam na parę sekund oczy, unosząc szerzej kąciki ust. – Więc co tu robisz?

Chłopak ze zdezorientowaniem odcharknął, znów drapiąc się po karku. Zmierzwił swoje włosy, spuszczając wzrok na ciemne panele. Przekrzywiłam głowę w prawą stronę, obserwując każdą jego czynność.
Nie powiem, że nie interesowało mnie to, co nieznajomy chłopak robił w moim rodzinnym domu. Bo interesowało.

– Nie miałem gdzie się podziać, więc... przyszedłem tutaj.

Zaśmiałam się cicho, a perlisty oraz niewinny śmiech rozniósł się po pomieszczeniu. Czułam, jak moja klatka piersiowa opadała coraz to ciężej i ciężej, a dłonie lekko drżeć. Zignorowałam ten fakt, patrząc się w jego oczy.

– Tutaj? – rozejrzałam się dookoła. – Tutaj nic nie ma. Zresztą sam widzisz – ruszyłam dłońmi w charakterystyczny dla mnie sposób, a następnie wzruszyłam ramionami. – Dom jest cały w pajęczynach oraz stary. Nie wiem, co Cię skusiło, byś tu przyszedł.

– Rozmawiasz ze mną za spokojnie – zamyślił się przez chwilę. – Nie myślisz może, że mogę być złodziejem albo mordercą?

Westchnęłam, garbiąc się trochę. Odgarnęłam kosmyki włosów z twarzy za ucho. Strzyknęłam z karku, spuszczając wzrok na klawiaturę fortepianu.

– Zmieniasz niewygodny dla Ciebie temat? – dopytałam z nutą rozbawienia w głosie. Zanim Aiden zdążył odpowiedzieć, przerwałam mu ruchem dłoni. – Wątpię, żebyś był złodziejem. Albo mordercą – nawiązałam do jego słów, odwracając się ciałem w stronę instrumentu. – Bo czy morderca słuchałby klasycznej muzyki? Zwłaszcza w tym,jakże, nowoczesnym świecie? – zironizowałam, a uśmiech dalej nie zniknął z twarzy.

Dlaczego to się działo? Dlaczego słuch zaczął znów niknąć, a strach wysuwać się powolnymi krokami na pierwszy plan?

– Skąd wysnuwasz takie wnioski? – mruknął zaintrygowany, a ja uśmiechnęłam się jeszcze szerzej, układając palce na losowych klawiszach. Zaczynałam drżeć. Po paru chwilach nacisnęłam je, a piękny dźwięk rozbrzmiał, roznosząc się po całym domu. Uczucie pewnego rodzaju wolności – wróciło.