You created me / Stray Kids

Görülmeyen Bedenler

- Felix -

Bazen çocukken olan şeyleri kafanıza çok fazla takmazsınız. Aklınıza gelebilecek şeylerin sınırı vardır. O gün omzumda hissettiğim elin neye ait olduğunu düşünmedim... Sadece bana ' herşey geçecek ' dediğindeki sesinin sakinliği ve inandırıcılığı umrumdaydı.

O günden sonra bir hafta kadar başka bir ses duymadım. Ta ki babamın o akşam beni zorla banyoya götürmesine kadar...

" Hadi ama Felix su seni yutmayacak burda yanında kalıp elini tutacağım tamam mı ? " Babamın gülümseyerek bana uzattığı elini tutup istemeyerekte olsa küvetin içine geçmiştim. Çocukken gerçekten de tuhaf korkularımız oluyordu değil mi ?

Babam bir saniye için elimi bıraksa suyun beni yutucağını düşünürdüm. Şimdi düşününce cidden komik geliyor. Ama o günü düşününce hiçte komik değildi...

Babam elimi sıkıca tutmuş benimle gülüşürken içerden bir kırılma sesi gelmişti. Ses o kadar yüksekti ki korkudan babamın yerinden düştüğünü hatırlıyorum ki ben bile hala kulaklarımda yankılanışını anımsıyorum. " Bekle beni Felix baban hemen geri dönücek. " daha arkasından 'bırakma beni' diye seslenemeden babam elimi bırakmış annemin adını seslenerek yüzündeki korkuyla banyodan çıkmıştı.

Korkudan bacaklarımı kendime çekmiş son çare " lütfen beni yutma ben iyi bir çocuğum." diyerek gözlerim dolduğunda bacaklarıma sardığım ellerimden birinin tutulduğunu hissettim. " Korkma Felix ben yanındayım" o an o eli sıkıca tuttum. Ama gözlerim boşluğa takılı kaldı. 'Sen de kimsin ?' diyebileceğim kimse yoktu. Anlam verememiştim ama elimi tuttuğu için mutluydum ve en azından sudan  korkmuyordum. Dedim ya işte çocukluk...

" Bundan sonra hep yanında olacağım ama bundan kimseye bahsetmek yok tamam mı ? " Ne yöne bakıp kafa sallamalıyım diye düşünürken kafamı sallayarak banyonun her yerine bakmıştım. " Söylersem gider misin ? Lütfen gitme elimi bırakma. " elimi bırakmasını istemiyordum bu yüzden " söylemeyeceğim. " diye de hemen ardından eklemiştim. O zaman hafif bir gülme sesi işittim.

o an çok fazla uzun sürmedi. Babam koşarak içeriye girdiğinde elimi tutan elde saniyesinde kaybolmuştu. Babam gelip elimi tekrar tuttu ve saçlarıma bir öpücük bıraktı. " Üzgünüm lixie korkmadın değil mi ? " Dediğinde kafamı iki yana sallamıştım. Söylersem bir daha ki sefere yanlız kalacaktım sonuçta değil mi ?

//////////////////////////////////////////////////////////////////////

- jisung -

O gün ilk defa bana karışan , itip kakan çocuklara karşılık vermiştim. Gerçi yine dayağımı yemiştim ama hayatımda ilk defa içim rahat bir şekilde o yerden kalkıp evime gitmiştim. Sorucak olursanız o sesin bizi gören birinden geldiğini düşünmüştüm ki başka ne olabilirdi ki değil mi ? Tabii ya... İlk defa biri beni desteklediği için o an çok detaylara takılmamış o ne diyorsa onu göstermek için ayağa kalkmıştım.

Zaten bu fikrimi bir süre desteklicek şekilde günlerce başka bir seste duymamıştım.

O sabah yine okul için hazırladığım da annemin odama girip " bebeğim seninle okula geleceğim bundan daha önce haberim olmadığı için üzgünüm. " Diyip bana sarılmasını dün gibi hatırlıyorum. Şimdi düşünüyorum da samimiyet aradığım tüm herşey tamamen saçmalıktan ibaretti. İlgisiz ve sürekli çalışan annem bir kere bile nasıl olduğumu sormamış birde bunun için utanmadan özür diliyordu. Herneyse... O çocukların bana laf atmaktan ve hırpalamaktan başka birşey yaptığı yoktu ama o gün verdiğim karşılık yüzünden bu sefer herşey daha da kötü hale gelmişti ve annem işinden bulduğu ilk fırsatta benimle okula gelmişti.