İçimde yıllardır kabaran bir öfke var sabırsız bir canavar bu bahsettiğim, en küçük bir kırıntıyı bile biriktiriyor . Bu yaratığın keskin pençeleri var uzun ince ve sürekli kan renginde öyle ki zaman zaman hapsettiğim o kuyunun küçük çatlaklarından o keskin pençeleri gözüküyor sapsarı gözleri öfkeyle bakıyor Kuyunun dibinden duyuyorum onu tıpkı sirenler gibi beni çağırdığını zayıflık gösterip onun sesini dinlediğimde ise mutlaka birisi incinir ve bu incinen kişi genellikle ben olurum çünkü hannibal'ın aksine ceset saklamak benim uzmanlık alanım değil.
Bu savaş beni yoruyor ,içimi yakıyor boğazımdan dışarı çıkan dikenler kanatıyor buna rağmen tek kelime edemiyorum beni anlamaycaklarını biliyorum onlar normal olmamı istiyorlar onlardan biri olmamı istiyorlar unuttukları şey ise onların kafalarındaki canavarlar tasmalı benim kafamdakiler ise kafeste zincirli olmalarına rağmen tek düşünebildiğim şey sesleri ve gözleri
