សួស្តីមិត្តចាស់😊💔

ទីបំផុត 🥺💙

Jisung ពេលលឺ សំលេង មនុស្សហៅឈ្មោះ គេ បែបនេះក៏ងាក មើល
Jisung : Renjun hyun គឺ បងមែនទេ ( រត់ទៅអោប )
Renjun : ទីបំផុត បងរកឯងឃើញហើយ ប្អូនជាទីស្រលាញ់ របស់បង ( អោប តបវិញជាមួយ កែវភ្នែកដែលមានដក់ ទឹក ភ្នែក )
Jisung : បងពិតជាបាន រកខ្ញុំមែន ទេ ខ្ញុំបានគិតថា បង បំភ្លេចខ្ញុំទៅហើយ
Renjun : ទោះ បង ទៅឆ្ងាយប៉ុនណា jisung នៅតែជាមនុស្ស ទី 1 ក្នុងចិត្ត បង
Jisung : ខ្ញុំ នឹក បង ណាស់
Renjun : បង ក៏នឹកឯងដែលក្មេង តូចរបស់ បង

ត្រូវហើយ jisung នឹង Renjun ជាបង ប្អូន ធម៍ នឹងគ្នា តែ អាចនិយាយបាន ថា jisung ធ្លាប់ មាន អារម្មណ៍ ល្អ ជាមួយ បងប្រុស ព្រោះតែទង្វើដែល Renjun ធ្វើ មកលើគេ វាលើសពី បង ប្រុសធ្វើទៅលើប្អូន ប៉ុន្តែ Renjun វិញ ម្តង ស្រលាញ់ ម្តង អត់ ស្រលាញ់ មិន ច្បាស់លាស់ ព្រោះ មិនចង់អោយ នាក់ជាប្អូនឈឺចាប់ទើប ព្យាយាម មិនបញ្ចេញ ក្តីស្រលាញ់ ដោយដឹងយ៉ាង ច្បាស់ថា ខ្លួនមិនអាច ប្រឆាំងនឹងគ្រួសារ តែ ពេលខ្លះក៏មិនអាចទប់អារម្មណ៍ខ្លួនឯងដែល មានចំពោះប្អូន តែនៅតែត្រឹមហាមចិត្ត ព្រោះតែ Renjun ក៏មាន គូ ដណ្តឹង រួច ហើយ ( តាំងពី Renjun អាយុ2 ឆ្នាំ តែ គេ គ្មានចិត្តស្រលាញ់ទេ ) ឈ្មោះ Yi Er ( ដែល រស់នៅ និង សិក្សាជាមួយ Renjun នៅ New York) ព្រោះតែចង់បំបែក Renjun និង jisung ទើបគ្រួសារ Renjun អោយគេត្រលប់ទៅ New York វិញ
Jisung : ត្រូវហើយ បង អាច ជូនខ្ញុំនិង មិត្តខ្ញុំទៅផ្ទះទេ មើលទៅគេ ស្រវឹងហើយ
Renjun : គេជា jaemin ?
Jisung : ត្រូវ ហើយ
Renjun : តែ បង មិនយក ឡាន មក ទេ
Jisung : តែ គាត់យក មក ចាំពេល ទៅដល់ ផ្ទះខ្ញុំជូនបង ទៅផ្ទះ វិញល្អទេ
Renjun : តាម តែ ចិត្តឯងចុះ
On the way .....
ស្ងៀមស្ងាត់ មិន មានសំលេង ឃើញ បរិយាកាសបែបនេះ Renjun ក៏ចាប់ ផ្តើម សួរ អ្នកដែលកំពុងបើកឡាន
Renjun : jisung ឯង ផ្លាស់ ប្តូរ ច្រើនណាស់
Jisung : ខ្ញុំ មាន ថ្ងៃ នេះ គួរតែ អរគុណដល់ Chenle នឹង jaemin hyun
Renjun : ហេតុ អ្វី ជាគេ ទាំងពី?
Jisung : បងដឹងទេ តាំងពី បង ចេញ ទៅ ខ្ញុំមិនដែល ទទួល បានក្តី ស្រលាញ់ទៀតទេ ខ្ញុំ ស្ទើតែក្លាយ ជាក្មេង ពាល ទៅហើយ ( និយាយ ទាំងហូរទឹក ភ្នែក ) ដូច្នេះហើយ ទើប ប៉ាសម្រេច ចិត្តបញ្ជូនខ្ញុំមកទីនេះ
Renjun : ឯងស្អប់ បងទេ ?
Jisung : ខ្ញុំមិនបាន ស្អប់ បង ព្រោះ បង ធ្វើល្អដាក់ខ្ញុំគ្រប់គ្រាន់ហើយ ណាមួយ បងក៏បាន ប្រឆាំងនឹង គ្រួសារ ដើម្បីខ្ញុំច្រើនដែល ខ្ញុំមានតែ អរគុណ បង
Renjun : ហេតុ អ្វី ឯង ល្អយ៉ាង នេះ បង គិតថាឯងប្រាកដជា ស្អប់បងណាស់ហើយ
Jisung : ហេតុអ្វី ត្រូវ ស្អប់មនុស្សដែលយើងស្រលាញ់ ខ្ញុំដឹងណា ថាវា ឈឺចាប់ បង អាច មើល jaemin hyun បាន គាត់ ស្អប់ មនុស្សដែល គាត់ស្រលាញ់ ខ្លាំង ណាស់ តែ គាត់ បែបជាយំដោយ សា ការវិលត្រលប់របស់គេ រាល់ ថ្ងៃ
Renjun : មែនហើយ គេមិនគួរស្អប់ ម្នាក់នោះទេ
Jisung : បើជាខ្ញុំ ក៏អាចស្អប់ ដែល ព្រោះគេបានធ្វើអោយគាត់ឈឺចាប់ យ៉ាង ខ្លាំង បើ ដឹង ច្បាស់ ថាមិនអាចធ្វើបានចាំ បាច់ អីត្រូវសន្យា
Renjun : ឯងធំច្រើនណាស់ មើលតែការនិយាយ របស់ ឯងក៏បងដឹង ឯង មិន មែន ក្មេង ទៀត ទេ
Jisung : មែន ហើយ ខ្ញុំមិន ក្មេងទៀតទេ មានតែគេ ទេ ដែល គិតថាខ្ញុំនៅក្មេងនោះ
Renjun :ឯង និយាយ ពីអ្នកណា
Jisung : គ្មានអីទេ ដល់ហើយ បងជួយ លើក គាត់ យក ទៅដាក់បន្ទប់តិចទៅ
Renjun ក៏ ក្រៀ jaemin ទៅ បន្ទប់ ហើយ ចុះមកវិញ
Renjun : តោះទៅមានហើយ
Jisung : តោះ ( និយាយ តិចតិច នេះ គេ មិន ទាន់មកវិញ ទៀត )
Renjun : ឯងកំពុងរកអី
Jisung : គ្មានអីទេ
ពេល នៅ តាម ផ្លូវ ទៅ ផ្ទះ Renjun ដោយ ឃើញទឹកមុខ jisung មិនសប្បាយ ចិត្តទើប Renjun ខំរក អ្វីមកនិយាយ
Renjun : បន្ទាប់ពី បង ចេញ ទៅ ឯងប្រាកដជា ជួបរឿង ច្រើនហើយ
សំលេងទូរស័ព្ទ រោទ៍
Jisung : អាឡូ
Chenle : ឯង នៅ ឯណា
Jisung : សំណួរនេះ គួរយើងសួរឯងវិញ
Chenle : យើង មកដល់ ផ្ទះហើយ តែ មិន ឃើញ ឯង ឃើញតែ jaemin
Jisung : យើង ទៅវិញឡូវហើយ
Renjun ក៏សួរ jisung : អ្នកផ្ទះ មែនទេ
Chenle : ឯង នៅជាមួយអ្នកណា ( ស្រែក)
Jisung : ចាំដល់ ផ្ទះយើងប្រាប់
Chenle : park jisung ( ស្រែក តែ ត្រូវអ្នកម្ខាង ទៀត បិទ )
Jisung : បាទ ព្រោះ គេមិនចង់អោយខ្ញុំដើរម្នាក់ឯង ពេលយប់បែប នេះ
Renjun : មើលទៅគេ បារម្មណ៍ ពីឯងណាស់( និយាយ ទាំងមានអារម្មណ៍ អន់ចិត្ត)
Jisung : បាន បញ្ចេញ ស្នាមញញឹម មក

Renjun :នេះដល់ ហើយ អរគុណ ក្មេងល្អរបស់ បង ( យក ដៃបង្អែល ក្បាល jisung តាមទំលាប់ )
Jisung : អរគុណ បង (ញញឹមស្រស់ ដាក់ )
រួចរាល់ហើយ ក៏ ត្រឡប់ មក ផ្ទះវិញ