Gözlerimi daha da sıktım. 'Çok içtim' dedim kendi kendime. 'Bu bir rüya ve ben çok sarhoşum'.
Gözlerimi açtım sonra. Aynı yerdeydim. Cehennem kadar karanlık ve mahşer kadar gürültülü. Bir başıma değildim ama yalnızdım. Kimdim? Neydim? Ne olacaktım? Bir önemi yoktu. Burdan çıksam da burda ölsemde enkazdım ben. Enkazın ta kendisi...
Kalp atışlarım dar alanda artış gösteriyordu sanki. Sanki kalbim göğsümde değildi de kulaklarımdaydı. Nefes alışverişler duyuyordum...inlemeler artıyordu...sadece gözlerim hareket ederken elime değen bu el kimindi bilmiyordum. Belki bir ölüye deyiyordu tenim...belki beni yaşatacak olana...
1 2 3 "burdayım".
1 2 3 "burdayım"
"Nafile"
Dedi donuk çıkan sesiyle.
"Ne seni ne beni kurtaran olmayacak. Bu enkaz bizim mezarımız"
Sesi yakındı fazla yakın.
"Elime değen bu el senin mi?"
Dedim kuru sesimle.
"Benim korkma"
Korkuyordum. Hem de deli gibi. Bu enkaz mezarımız mıydı sahiden?All Rights Reserved