Kız, bozulmuş kızıl saçıyla ve sırtında okul çantasıyla kaldırım kenarına oturmuş ellerine dehşetle bakıyordu. Gözleri bana bakmasa da orada olduğumu ve onu izlediğimi biliyordu. Ama kim olduğumu bilmiyordu.Hikayesini öğrenebilmem için adını bilmem yeterdi. Yavaşça yürüyüp yanına oturdum. "İyi misin?" diye sordum. Hala dehşet içinde ellerine bakıyordu. Yumruklarını sıktı "Normal değilim." dedi ve yüzünü bana çevirdi. Bakışlarını yere indirdi "Kim olduğumu ya da ne olduğumu bilmiyorum." diye ekledi. Kanlanmış kahverengi gözleri, kurumuş dudakları ve düz ama kırışmış kızıl saçları ile her ne kadar berbat halde görünse bile çok güçlü olduğunu hissedebiliyordum. Derin bir nefes aldım ve sordum "Adın ne senin? ". Gözlerini bana çevirdiğinde keşke sormasaydım diye düşündüm. Kaşlarını çattı. Dudaklarını ıslatıp adından nefret ediyormuşçasına bir ses tonuyla söyledi "Gizem..." Kilit anında kırıldı. Nefes aldığı ilk andan itibaren, hayatı gözlerimin önünden akmaya başladı. Artık tüm hikayesini biliyordum. Ben Anlatıcı ve bu da büyük bir sırrı olan o kızın hikayesi...