öncellikle merhaba,
Gecikme için çok özür dilerim. Bu hafta ailecek hasta olduk ve korona olduğumuzu düşünmedim değildi. Zor birkaç gün geçirdim ama aslında korona değil de kış hastalığına yakalandığımızı öğrendik. Bölüm erken gelecekti ama ben birkaç gün boyunca dinlenmek istediğim için bugüne kaldı.
Umarım kırmamışımdır sizi.
Şu an iyiyim ve diğerine göre kısa olan bir bölümle geldim. Az kaldı bitmesine. 10 Bölüm kaldı ve ben biteceği için çok üzgünüm. Gerçekten çok üzgünüm bu yüzden uzun tuttuğum bu bölümü biraz kestim. Daha uzun sürsün diye yolcuğumuz.
Not: 38 veya 39. Bölümde final olacak... Çok üzgünüm.
.
Bölüm sınırı;
950 oy. (Oylara çok demeyin, geçen bölüme göre belirliyorum.)
5.000 yorum. (Satır arası)
.
Lov Li - I miss you
Tomme Profitt, Fleurie, Mellen gi - In The End
Instagram: zeynhikayeleri
Başkalarının acılarına kayıtsız kalanlar, en acınacak kişilerdir.
27.BÖLÜM: HİÇLİKTE SAVRULMAK.
Çocukluğumun gözümün önünden film şeridi gibi geçtiğini hatırlıyorum. Boş salıncağa oturup beni sallayacak birinin olmasını dilediğim zamanları, düştüğüm zaman dizime yara bandı yapıştıracak birinin gelmesini dilediğim zamanları hatırlıyordum.
Ben hayatın içine sığamadım, hayat bana taşamadı.
En basitinden çimenlere uzandığım zaman gökyüzünde benzeteceğim bir bulut bulamadığım zaman hayatı hiçbir kalıba sığdıramadığımı o zaman öğrendim.
Yalanlar dinledim. Gözümün içine baka baka söylenen yalanlara bir bir inanarak hayatın ipliklerini elime aldım. O iplikle salıncak yapıp sallanmayı unuttuğumdan beri duygularımı astım.
Çok kaybettim. Çok fazla kaybettim yolun sonunda bir şeyleri kazanacağımı bilemeyerek. Ve ben bugün, zor şeyleri kazanmadan önce kendimizden fedakarlık etmemiz gerektiğini öğrendim. Fedakarlık edeceğin şeyin geride bıraktığın 10 yıl olduğunu bilsem bile.
"Gece?" Palmer'in sesini ayırt edebiliyordum ama göz kapaklarımı açıp ona bakmaya cesaret edemiyordum. Yaşadığım, duyduğum her şeyin rüya olması gerçekten beni bitirirdi. Palmer'in eli yanağıma değince yüzüme düşen saçlarımı elinin tersiyle kulağımın arkasına itip bana tekrar seslendi. "Gece?"
Gözlerimi yavaşça açınca karanlık bir odanın yatağına uzanmış olduğumu gördüm. Perdeler simsiyah olduğu için içeriye güneş ışığı girmiyordu. Sadece çok küçük bir yerde aralık vardı, oradan güneş ışığı odaya düşüyordu.
Palmer'in gözlerimi açmasıyla birlikte yatağın kenarına oturmasıyla birlikte ellerimi yatağa yaslayıp hemen doğruldum. Bakışlarım bu sefer daha detaylı odayı tarayınca yattığım yatağın varlığını hissedip nefesimi tuttum. "Rüya mıydı?" Sessim o kadar çaresiz çıkmıştı ki...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GECENİN MEZARLIĞI
Teen Fiction"İnsanlara bu kadar çok bağlanma. Onların seni bırakıp gitmesi bir kuşun kanat çırpmasından daha hızlı olacak. Gözlerini kapattığın zaman sırtlar dönülecek, açtığın zaman duyduğun hayat, aslında adım sesleriyle dolacak." Kurgu #2 (3.Ocak.2021) Bilim...
