နေကမ္ဘာသည် ဘုန်းနေယံထွဋ်ဆီမှ ဖုန်းရပြီးထဲက မြန်မာပြည်သို့ပြန်ရန်အထုတ်ပြင်နေသည်မှာအခုထိတိုင်မပြီးသေးပေ။အထုတ်ပြင်တာကတစ်ရက်လည်းမဟုတ်ပေ အခုနဲ့ဆိုနှစ်ရက်တောင်ရှိနေပြီ။ပစ္စည်းတွေအများကြီးကို ထဲ့နေတာလားဆိုတော့လည်း မဟုတ်ပေ။ထဲ့လိုက်ထုတ်လိုက်နဲ့ သူတယောက်ထဲတိုင်ပတ်နေသည်။
"Kam ရာ.....ခုထိမပြီးသေးဘူးလားကွာ မနက်ဖြန်သွားရမှာနော်"
"ဘာလိုအပ်အုံးမလဲမသိတော့ဘူး...ထဲ့ရင်းနဲ့ရှုပ်လာပြီ"
"အဓိက က Violinရယ်၊Kam ဝတ်မဲ့ဝတ်စုံရယ်။
အဲ့တာပါရင်ရပြီ...ကျန်တာတွေအရေးမကြီးဘူး၊စိတ်လှုပ်ရှားနေလား ဟင်"
ဘုန်းနေယံထွဋ်ဆီက ဖုန်းလာပြီးနောက် သူဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်သွားသည်။ကြောက်တာလား၊ ပျော်တာလား...ဘယ်လိုခံစားနေရလဲကိုသူမသိပေ။သေချာတာကတော့ သူ့နှလုံးက သူမလက်ထပ်မည့်ကိစ္စကို လက်ခံနိုင်သည်။
"ကျတော်....ဟင်း....အကိုရှိတယ်လေ ကျတော့်အတွက်။"
"Kam အရမ်းခံစားနေရလား။
ကို ပြောတာက Kamသိတယ်မလား ဒီကိစ္စကကိုလက်ခံနိုင်ရဲ့လား။"
"ခုထိတော့အဆင်ပြေတယ်၊"
"ကို တို့ မပြန်ပဲနေကြမလားဟင် Kam၊
အခုလည်း ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်အဆင်ပြေနေတာပဲလေ"
"Wedding dressနဲ့ aliveကိုမြင်ချင်တယ်"
ဒုက္ခကလည်း မသေးပါလား ကောင်လေးရာ။
မြန်မာပြည် ပြန်ရောက်ရင် ဒီနှစ်တွေအတွင်းမှာ လုပ်ခဲ့တဲ့ကုထုံးတွေ က ထိရောက်ပါစေဟုသာ ဆုတောင်းမိသည်။
"အိပ်ကြတော့မလား....."
"အင်း....."
ဒီလိုဆိုတော့လည်း Kamသည်ရင်ခွင်ထဲသို့ဝင်လာသည်။စ,ရောက်ခါစ အချိန်ကလို ရှိန်နေတာမျိုးမရှိတော့ပေ။ ကျောင်းကိုလည်း ကောင်းကောင်းတတ်သည်၊ကျောင်းမှာလည်း အပေါင်းအသင်းရှိသည်။ဒီလိုဖြစ်လာတာကိုပင် သုတKamပျော်လို့မဆုံးဖြစ်ရသည်။
နောက်ထပ် ကောင်လေးက ပို၍အခြေအနေကောင်းလာကြောင်းကို school ၃နှစ်ခွဲလောက်တတ်ပြီးသိရသည်။ကျောင်ပြီးပြီးချင်း ကောင်လေးသည် Sundayတိုင်း Church ကျောင်းမှာ ကလေးတွေကို အခမဲ့violin သင်ပေးမည်တဲ့။သူသည် aliveနဲ့သာပြည့်နေသော ကမ္ဘာ၏အပြင်ဘက်သို့ထွက်လာလေသည်။ဒီနှစ်တွေမှာ သူတို့နှစ်ယောက် အဆင်ပြေနေခဲ့သည်။
