ဆေးရုံတွင်ရှိသော လူအားလုံးဟာ မျက်ရည်များနဲ့အလုပ်ရှုပ်နေစဥ် အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေသူတစ်ဦးလည်းရှိခဲ့သည်။
"မြတ်..အိမ်မှာသမီးတစ်ယောက်ထဲ...အိမ်ပြန်ပြီး သမီးကိုအဖော်လုပ်ပေးလိုက်အုံး"
တည်ငြိမ်ခြင်းသည် မျက်ရည်များအားထိန်းကာ အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေသော ယောကျာ်းမြတ်အား အဆင်ပြေစေရန် အိမ်သို့ပြန်လွှတ်လေသည်။
"အင်း...အဲ့လိုလုပ်လိုက်မယ် ကိုကိုလည်းအရမ်းမငိုနဲ့၊ ပြန်ကောင်းသွားမှာပါ"
"လမ်းမှာဂရုစိုက်"
တည်ငြိမ်ခြင်းသည် ယောကျာ်းမြတ်ထွက်သွားတာကိုကြည့်ပြီးမှ သုတဆီသို့သွားလိုက်သည်။သုတသည်ဆေးရုံ၏ ကြမ်းခင်းတွင်ထိုင်နေသည်မှာ တော်တော်ပင်ကြာနေပြီ။
"သုတ ထ .. ခုံမှာထိုင်ရအောင်"
"မဟုတ်ဘူး...ကိုလေး ကျတော့်ကိုထွက်ရှာလို့ Kamဒီလိုဖြစ်ရတာ ကျတော်သာ နေထွက်တာကိုသွားမကြည့်မိခဲ့ရင်....ဟာဗျာ....."
သုတသည် သူ၏ဆံပင်များကို အနောက်သို့လှန်ချလိုက်သည်။တကယ်ကိုကြွေကွဲနေသည့်ပုံ၊တကယ်လည်း ကြေကွဲမှာပါလေ....ချစ်ရသူတစ်ယောက်လုံးက ခွဲစိတ်ခန်းဝင်နေသည်မှာ တနေ့နဲ့တညရှိနေပြီ..အခုထိမှပြန်မထွက်လာသေးတာ။
တည်ငြိမ်ခြင်းသည် နေကမ္ဘာ ဘာမှမဖြစ်ပါစေနဲ့ဟုဆုတောင်းပေမဲ့၊ ဒီလိုကြာနေပုံထောက်ရင် တစ်ခုခုတော့အသေအချာပဲဆိုတာကို စိတ်ထဲကသိနေသည်။မေမေနဲ့ဖေဖေလည်း ခုထိမအိပ်ရသေးပေ။ကံတရားကလည်း ပျော်စရာရှိသည်ကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပျော်ခွင့်မပေးပါလား။
ထိုသို့ တည်ငြိမ်ခြင်းတွေးနေတုန်း.. ခွဲခန်းမှဆရာဝန်ကြီးထွက်လာလေသည်။အကုန်လုံးက မတ်တပ်ရပ်ဖို့ပင် ရုန်းကန်နေရတာမို့ တည်ငြိမ်ခြင်းပဲ အခြေအနေကို အလျင်အမြန်သွားမေးလိုက်ရသည်။
"ဆရာ လူနာအခြေအနေလေး...."
"ဆရာတို့ ခွဲစိတ်တာတော့ အောင်မြင်သွားပါပြီ၊အခြေအနေတော့စောင့်ကြည့်ရအုံးမှာပေါ့ကွကဲ...ဆရာသွားပြီး"
