ငါးရက္ေျမာက္ေန႔။
သည္ေန႔ဆိုလွ်င္ ေကာင္းျမတ္တစ္ေယာက္ သူပိုင္သည့္ သူ႔အိမ္ထဲတြင္ သူ႔ခ်စ္သူ၏ အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ထားျခင္းခံရတာ ငါးရက္ပင္ ရွိေလၿပီ။
သူ႔မွာ အလုပ္လည္းတက္ခြင့္မရသလို အခန္းထဲမွ အခန္းျပင္သို႔လည္း ထြက္ခြင့္မရ။
သည္ကေန႔ကေတာ့ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ပင္။
ေကာင္းျမတ္ အခန္းထဲမွာစပ်စ္ထည့္ထားေပးေသာ မနက္စာႏွင့္ ေရတစ္ဘူးအား ၾကည့္ရင္း အတိတ္တို႔အား ျပန္လည္ေတြးေတာမိပါသည္။
ျပင္မရသည့္အမွားတစ္ခုကို က်ဴးလြန္မိၿပီးခ်ိန္ေလာက္က သည္လိုလျပည့္ေန႔၏ လေရာင္ဆမ္းသည့္ညတစ္ညတြင္ သူႏွင့္ စပ်စ္တို႔ ဝက္သည္းကန္မွာ အလွမီးပန္းေဖာက္သည္ကို အတူတူၾကည့္ခဲ့ၾကပါသည္။
ေအးခ်မ္းလွသည့္ ညတစ္ညကို ခ်စ္ရသူႏွင့္ ေႏြးေထြးစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရသည္။
ထိုအခ်ိန္တုန္းက သဝန္တိုၿပီး စိတ္ေကာက္သြားသည့္စပ်စ္ဟာ အခုခ်ိန္အထိလည္း မေျပာင္းလဲဘဲ သဝန္တိုတတ္သည္ပင္။
သူ႔အေပၚမွာ မေျပာင္းလဲသည့္ ခ်စ္ခ်င္းေမတၱာတို႔ျဖင့္ ခ်စ္ေနေပးခဲ့သည္သာ။
သည္လို ျပစ္ခ်က္မရွိ ခ်စ္စရာေကာင္းလွပါသည့္ ေကာင္ေလး၏အခ်စ္အား ပိုင္ဆိုင္ထားသည္မွာ ေကာင္းျမတ္အတြက္ေတာ့ ဧရာမကံေကာင္းမႈႀကီးပင္။
ေကာင္းျမတ္ စပ်စ္ကိုသတိရမိတာေၾကာင့္ စပ်စ္ထံသို႔ စာလွမ္းပို႔လိုက္သည္။
"ဘာလုပ္ေနလဲ စပ်စ္"
"ကာတြန္းကား ၾကည့္ေနတာ"
"မင္းကို သတိရလိုက္တာ..."
"တစ္အိမ္ထဲမွာ အေပၚထပ္ေအာက္ထပ္ေန,ေနတာကို ဘာမ်ားသတိရစရာရွိလို႔လဲ"
"တကယ္...!
အရမ္းသတိရတယ္....
မင္းကိုေရာ...
အရင္အခ်ိန္ေတြကိုေရာ..."
ေကာင္းျမတ္၏ စာေၾကာင့္ စပ်စ္ ခဏတာ တိတ္ဆိတ္သြားရပါသည္။
စပ်စ္ဆီမွ ျပန္စာမလာတာေၾကာင့္ ေကာင္းျမတ္စာဆက္ပို႔လိုက္ပါသည္။
"ဘယ္လိုလဲ
စဥ္းစားၿပီးၿပီလား စပ်စ္?"
"အရင္တုန္းက ကိစၥေတြမွာ ငါေနာင္တရတာ တစ္ခုရွိတယ္"
YOU ARE READING
နေ့ရက်တိုင်းမှာ မေတ္တာရှိနေမယ်(Completed)
Fanfictionစပျစ်ကောင်း fanfiction တာဇံဖြစ်ခြင်းအမှတ်တရ 💓🧑🤝🧑💓 boy love
