Wanna be yours

Κεφαλαιο 2ο

Δήμητρα'ς pov:

Ντριν. Ντριν. Ντριν.
Γαμημένο ξυπνητήρι. Μισώ αυτόν τον ήχο, ειδικά σήμερα. Δεν θέλω με ΤΙΠΟΤΑ να παω σχολείο. Όλα τα σκατοπαιδα εκεί θα είναι και δεν εχω διαθεση να τα αντιμετωπίσω. Έχω αντέξει ήδη πολλά. Γυρνώντας πλευρό, κοιτάζω από το παράθυρο. Μου έρχεται στο μυαλό εκείνη η κοπέλα από χθες το βράδυ, που με κοιτούσε. Ελπίζω να μην είναι καμία περίεργη. Από ο,τι κατάλαβα στην ηλικία μου είναι, αλλά δεν πρόλαβα να την δω καλά, αφού έκλεισε κατευθείαν τις κουρτίνες.

Μόλις παίρνω απόφαση ότι πρέπει να σηκωθώ, πάω να ξυπνήσω και τον Νικολάκη.

"Έλα άφησε με λίγο ακόμα!" Γκρινιάζει.

"Δεν γίνεται υπναρα μου δεν πρέπει να αργήσεις από την πρώτη μέρα κι όλας!".

"Γιατί οχι;". Απαντάει και μου κάνει ένα πονηρό χαμόγελο.

"Γιατί θα σε πάρουν με κακό μάτι οι δασκαλοι σου. Μη κάνεις τα ίδια λάθη με μενα".

Αφού έπλυνα τα δόντια μου και ντύθηκα, κατέβηκα κάτω να δω μπας και έχει τίποτα στο ψυγείο. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά, βλέπω την μαμά μου ξαπλωμένη στον καναπέ. Συνηθισμένα πράγματα. Αφού την πλησιάζω για να δω αν κοιμάται, βλέπω δίπλα της 2 άδεια μπουκάλια βότκα. Υπεροχα, σκέφτομαι. Εκείνη την ώρα ξυπνάει τρομαγμένη και με κοιτάει με ένα περίεργο βλέμμα σαν να αναρωτιόταν ποια είμαι εγώ.

"Αμάν ρε Δήμητρα με τρόμαξες!"

"Ναι συγγνώμη υψηλότατη δεν θα το ξανακανουμε". Απαντάω προφανώς ειρωνικά, πηγαίνοντας προς την κουζίνα.

"Πάλι δεν έχει τίποτα να φαμε". Παραπονιέμαι, με το δικιο μου όμως.

"Πάρτε λεφτά και αγοραστε κάτι από τον φουρνο". Μου απαντάει με το ζόρι, αφού είμαι σίγουρη πως της ποναει απίστευτα το κεφάλι από τα χθεσινοβραδινα.

"Δεν έχουμε λεφτά, αφού τα ξοδεύεις όλα στο αλκοολ". Δεν μου απαντάει.

"Για μου λες, μέχρι πότε θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση;". Την ρωτάω με θυμό.

"Όχι τώρα Δήμητρα σε παρακαλω".

"Τότε ποτέ μαμα; αν δεν σκέφτεσαι εμένα  σκέψου τουλαχιστον τον Νικολάκη, ακόμα μικρό παιδι ειναι δεν μπορεί να συντηρήσει τον εαυτό του μονος του!". Αρχίζω και τα παίρνω.

"Ειμαι σίγουρη πως εσύ τον προσέχεις μια χαρά, σου έχω εμπιστοσυνη".

Δεν συνεχίζω τον καβγά γιατι ξέρω ότι δεν θα βγάλει πουθενά. Πάντα αυτό συμβαίνει. Έχω κουραστεί πια, με όλους και με όλα.