Wanna be yours

Κεφαλαιο 18ο

Δήμητρα'ς pov:

"Αχχχχχχχχ" αναφωνεί, μόλις φτάνει στην κορύφωση. Δεν της πήρε και πολλή ώρα να τελειώσει.

Την φιλάω στο λαιμό κι έπειτα ξαπλώνω από δίπλα της. Για λίγο δεν μιλάμε, την αφήνω να ανασάνει.

"Ήταν τελειο" μου λέει μετα απο 2 λεπτά.

"Σε έκανα να ξεχαστείς λιγο;"

"Ναι. Σε ευχαριστώ, είσαι υπέροχη"

"Σταματά να με ευχαριστείς, θα σε χτυπήσω"

"Χαχα οκευ"

Για λίγο επικρατεί ησυχία.

"Δεν θέλεις να σε ικανοποιησω κι εγω;" λέει μετα απο λίγο.

"Δεν χρειάζεται. Πρέπει να ξεκουραστείς"

"Δεν με πιάνει ύπνος. Όλο το βράδυ στριφογυρνουσα στον υπνο μου και έκλαιγα"

"Για αυτό σου λέω. Προσπαθησε λίγο τώρα να κοιμηθείς. Ίσως τα καταφέρεις"

"Κι εσύ τι θα κάνεις;"

"Όλο και κάτι θα βρω. Άντε κοιμήσου" της λέω, καθώς σηκώνομαι και την σκεπαζω με το πάπλωμα. Την φιλάω στο μάγουλο, κλείνω τα φώτα και φεύγω απο το δωμάτιο. Μπορεί να κοιμηθεί μέχρι να τελειώσει το σχολείο. Το χρειάζεται.

Πραγματικά θαυμάζω το ποσό δυνατή είναι. Έχει αντέξει τόσα πολλά, όλα αυτά τα χρόνια. Πρέπει επιτέλους να μπει ένα τέλος σε αυτό. Ελπίζω να πάνε όλα καλά.

Αποφασίζω να πάρω τηλέφωνο την μαμά μου. Μου λείπει ήδη πολύ. Πληκτρολογώ τον αριθμό του κέντρου αποτοξίνωσης. Μου απαντάει ένας άντρας, λέω τα στοιχεία μου και σε ποιον θέλω να μιλήσω και μου την δίνει.

"Αγάπη μουυ"

"Μαμά τι κάνεις; πως είσαι;"

"Μια χαρα ειμαι μωρό μου. Εσυ;"

"Πολύ καλά κι εγώ". Δεν θέλω να της πω για την Άλεξ. Άλλωστε δεν είναι δικό μου θέμα, αλλά δεν θέλω και να την ανήσυχησω.

"Ο Νικολάκης πως είναι;"

"Πολύ καλά κι αυτός. Όλο για σένα μιλάει"

"Αχ το πουλάκι μου. Πες του ότι τον αγαπώ πολυ"

"Εννοείται"

"Τέτοια ωρα γιατί δεν είσαι σχολείο ατιμουτσικο;" μου λέει παιχνιδιάρικα.

"Εεε είπα για μια μέρα να μην παω" δεν λέω και τελείως ψέμματα.

"Δεν πειράζει καλά έκανες. Πώς πάνε τα μαθήματα;"

"Προσπαθω"