Wanna be yours

Κεφαλαιο 8ο

Αλεξια'ς pov:

Καθώς προσπαθούσα να με πάρει επιτελους ο ύπνος, ακουω κάτι ήχους από το πατζούρι, σαν να το χτυπάει κάποιος. Ένιωσα κυριολεκτικά την καρδιά μου να φεύγει από τη θέση της. Πάει πέθανα, κάποιος δολοφόνος θα είναι, σκεφτηκα αμέσως.

"Αλεξία, είσαι μεσα; Η Δήμητρα είμαι!"

Ο Χριστός και η Παναγία. Τι κάνει αυτή εδώ τέτοια ώρα στο παραθυρο μου; Πώς ανεβηκε;

Πηγαίνω κατευθείαν και ανοίγω τα πατζούρια και τη βλέπω μπροστά μου πάνω σε μια σκάλα. Ναι καλά.

Σε χρόνο μηδεν, μπαίνει μέσα στο δωμάτιο, ρίχνοντας τη σκάλα από πίσω της. Δεν με ξαφνιάζει, είναι φουλ μικροκαμωμένη και αυτό την βοηθάει πολύ.

"Γρήγορα κλείσε τα πατζουρια!" Λέει με ένταση.

"Τι κάνεις Δημητρα;" Της λέω όσο πιο ψυθιριστα γίνεται, για να μην με ακούσουν, αλλά η ανησυχία και το σοκ φαινόντουσαν ξεκάθαρα στη φωνή μου.

Εκείνη με αγκαλιάζει σφιχτά. Την αγκαλιάζω κι εγώ εννοείται.

"Νόμιζα πως είχες πάθει κατι". Λέει και βλέπω ένα δάκρυ να τρέχει στο μάγουλο της.

"Τι να πάθω ρε χαζουλα; Μια χαρά ειμαι". Ένιωσα την καρδιά μου να λιώνει. Σιχαίνομαι και μονο στη σκέψη να ανησυχεί τόσο για μένα.

"Γιατί δεν ήρθες σχολειο; Γιατί δεν απαντάς στα μηνύματα και στις κλήσεις μου; Γιατί οι γονείς σου δεν με αφήνουν να σε δω; Γιατί έχεις κλειστά τα πατζουρια;" Ζαλιστηκα.

"Όπα, όπα χαλαρωσε, μια ερώτηση τη φορα".

"Απαντησε μου".

"Δεν μπορώ να σου πω τώρα, δεν είναι ασφαλές να βρίσκεσαι εδώ. Δεν πρέπει να σε δούνε οι γονείς μου, στο δωμάτιο μου στη 1 τη νυχτα".

"Τότε πάμε εξω".

"Αυτό αποκλείεται, ειμαι τιμωρια".

"Τότε θα μου τα πεις εδώ, όσο πιο ήσυχα γίνεται. Δεν φεύγω αν δεν μου πεις τι έχει συμβει". Λέει με αποφασιστικότητα.

Δεν το πιστεύω πόσο νοιάζεται για μένα. Είναι το πρώτο άτομο, που ενδιαφερεται πραγματικά για μένα. Πόσο τυχερή ειμαι.

"Να, απλά αφού έφυγες, μιλήσαμε λίγο ακόμα και μετά πήγαμε σπίτι. Αυτός δεν καταλάβαινε, και φωνάζαμε καθώς μπαίναμε μεσα. Οι γονείς μου ξύπνησαν και ο Αντωνης τους είπε τι ακριβώς έγινε. Μετά έγινε χαμός. Τσακώθηκαμε πολύ και κάπως έτσι μπήκα τιμωρία. Και επειδή απάτησα τον Αντώνη, και επειδή το έσκασα τέτοια ώρα από το σπίτι. Μου πήραν το κινητό και μου έβαλαν να σου στείλω μήνυμα για να σταματήσεις να τηλεφωνεις. Σχολείο δεν πήγα, γιατί ήμουν απίστευτα κουρασμένη. Πάλι καλά ο μπαμπάς μου έλειπε στη δουλειά, και η μάμα μου με άφησε να μην πάω. Εν τέλει με τον Αντώνη χωρίσαμε και έφυγε πρωι πρωι, χωρίς να μου πει κουβεντα. Το μόνο καλό της ιστορίας. Αυτά συνεβησαν". Λέω με μια ανάσα. Παναγία μου, λίγο νερό.