ANIMA GEMELLA | L.S

0 | 07

🎶 Sam MacPherson - Routine

◇◇◇

- قراره به جنون برسونمت -

December 14 - 10 : 30 pm

سرش رو جوری که یک سمت صورتش روی اون سطح چوبی باشه روی میز گذاشته بود، میتونست سِر شدن لپش رو حس کنه، احتمالا دقایق زیادی بود که توی همین حالت نشسته بود، اما نمیخواست بلند بشه، تصویر رو به روش جذاب‌تر بود.

ابی‌هاش سرکشانه به پسر زل زده بودن که داشت با دقت نقاشی‌های روی دیوار رو نگاه میکرد، کاغذهای کوچیک و بزرگی که قربانی خط خطی های لویی شده بودن.

حاصل مطمئنا یک اثر هنری بی نقص نبوده، اما هر چی بود، برای لویی بود، دلش‌ نمیومد اونارو دور بندازه هر چقدرم که برای بقیه غیر قابل فهم باشن، دلش نمیومد اون نقاشی‌هارو روی دیوار اتاقش در معرض دید همه نگه نداره، فقط وقتی خودت خالق یک چیز باشی میتونی زیباییش رو ببینی، لویی زیبایی نقاشی‌هاشو میفهمید.

حالا حس میکرد که هری هم درکشون میکنه، جوری با دقت بهشون زل زده بود و خط به خط رو اسکن میکرد که شاید حتی بیشتر از خود لویی میفهمیدشون.

حقیقت اینه که هر خالقی باید یک پرستنده باشه، که اون رو از خودش بهتر درک کنه، که شکاف به شکاف خط‌های خونی خالق رو با عشق نگاه کنه، با بغض بغل کنه، با محبت ببوسه، خالق محبت میخواد، خالق محتاجِ عشقه، مگر نه خالق خشک میشه، من بدون بوسه‌ی عشق تو خشک میشم زیبای من.

هر انسانی میتونه یک خالق باشه، عشق رو دریغ نکنید، نکنید، نکنید.

دلیل توی اتاق موندنِ امروز و این فکرهای پیچیده‌ی لویی هری بود، وقتی صبح لویی بیدار شد و اماده بود تا بازم بیرون بره اما هری فقط با یه جمله بهش گفت که سر جاش بشینه.

"امروز از خونه بیرون نرو."

"به جاش چکار کنم؟"

"بنویس که چرا وابستشم."

و لویی در جواب حرفش خندید، اروم و بدون مسخرگی و تنها سرش رو تکون داد، حس عجیبی بود، نه هری رو میفهمید نه میتونست سر زنشش کنه، فقط عجیب بود.

خب حالا، برای نوشته‌ی امشب، هری چیو میخواست از نقاشی‌های لویی در بیاره؟

Flashback - July 27 :

سکوت هرگز براش خسته کننده نبود، میتونست ابدیتش رو به سکوت وصل کنه، اما نه هر سکوتی، فقط بی صدایی که صدای نفس‌های سیاه‌چاله‌ی کهکشانیش توش در حال پرواز باشه.

باد فقط موج شکلاتی‌های زیبای اون رو به رقص در بیاره، چشم ابرها فقط به تصویر بی نقص اون روی کره زمین خیره بشه و از دردِ حسرتِ نداشتنش بباره.